Toen ik wakker werd vanochtend had ik een beetje spijt. ‘Oh nee hè, vandaag moet ik wat verzinnen dat interessant is.’ Ik had ook nee kunnen zeggen, niet meedoen met The 100 Day Project dit jaar.

‘Nee Ba, van die druk heb je jezelf ontslagen, dat is nou net de gein. Walk your talk.’

Ik was al jaloers op dat mailtje van gisteren in de middag. ‘Oei, hoe aantrekkelijk ook, nee, ik doe niet mee dit jaar.’ Shit, ik wou dat ik dat had geschreven, in plaats van ‘Yes ik doe mee!’.

Cold feet, anticipatie angst. 

Hoe dan ook. 

Ik ben lekker gaan wandelen met hond Gypsy en toen kwam het al. Alleen lette ik er wat meer op nu natuurlijk. 

Inspiratie te over. 

Terwijl ik niet hoefde te schrijven van mezelf vandaag. Ik hoef alleen maar mijn computer 100 dagen 2021 proof te maken. Dat had ik gepland als mijn dag 1. Dus dat ging ik net doen. En mijn computer reageert niet, loop vast. Een, twee, zes pogingen.

‘Nou, dan ga ik toch schrijven, een van al die leuke…. Onderwerpen?’ Weg was ‘t, de flow. 

Dus, er zijn twee banen in mijn hoofd. De vrije stroom, freely in en uit, continu dwarrelend. Not to act upon. Lekker van genieten. 

En, de van-hier-naar-daar rechte weg, dit moet gebeuren. 

Moet ook gebeuren. Maar verwacht daar geen wonderen. 

Kortom. Het ontwikkelt zich wel, dit 100 Dagen Project. Ik laat het.

In mijn ochtend pagina’s vroeg ik me nog even af, lopen mijn blogs en Morning Pages nu door elkaar? Ja, ik geloof van wel? Is dat de bedoeling? Nou ja, ‘t gebeurt, laat ‘t maar, ik zie wel.

Het beeld van een riviertje dat kalm haar weg vindt in het moment, in het landschap dat steeds verandert. Of het strak uitgegraven kanaal, van A naar B. 

Ik meander wel. 

I Wonder…

Potentiële onderwerpen die ik laat schieten vandaag en niet op een geeltje zet: drieluik, mijn ogen worden slechter, vogel spotten is zo gek nog niet. En Walk your Talk.