‘Te veel!’, wil ik opschrijven, maar dat voelt zo ondankbaar. Veel. Veel vragen en inzichten vanochtend.
En daar hoef ik niks mee, punt. Nu is het moment om te stoppen met schrijven en de hond uit te gaan laten.
De inzichten laten bezinken. Niet blijven zitten en proberen de boel rond te krijgen. Want dat gaat me niet lukken. Al voel ik wel de druk, want er zitten leuke dingen tussen, ‘t uitwerken waard.
Niet nu, die gaan op een geeltje.
Want ik heb het nog niet rond. Het is nog inspiratie. Net zo als koffie die nog moet doorlopen. Symbolisch. Ik kijk in het filter en er staat nog water in. Laat ik maar genieten van ‘t geluid, druppel voor druppel, en het vooruitzicht, een kopje vol.
Koffiedik kijken! (live inval). Nu snap ik koffiedik kijken.
Dat is gewoon een manier om je te concentreren. Ik dacht als kind altijd, ‘wat zien ze nou in koffiedik?’ Als je staart in het koffiedik, denk je nergens anders aan. Gaan je gedachten liggen en word je helder. Zie je je eigen antwoorden en in een helderziend geval, die van de ander.
Dat is niet alleen een inval, maar ook een antwoord vanochtend.
Hond uitlaten.
I Wonder
Wat wel een geeltje haalt vandaag: In je eigen staat bijten, met je eigen staart spelen, achter je eigen staart aan jagen. En, tijd om The Artist’s Way in huidige vorm los te laten. Dat is een intieme ingeving, want dat heb ik nog niet uitgewerkt.