Ooooww!

Vandaag is een ontroerend hoofdstuk. (Vind je dat niet leuk, elk hoofdstuk is vandaag.)

Het begint met een prachtig gedicht, ik schrijf het zo uit. Het leven in drie regels.

Ouder en wijzer

Ik dacht daar vanochtend nog over, wijzer worden. Ontwikkelen naarmate je ouder wordt. Als een natuurlijk proces. Daar hoef je niks voor te doen. Je hoeft niet op cursus om er uit te halen wat er in zit, in jou en het leven.

Dan zit je gewoon op levensles.

Gewoon? 

Slapen tijdens levensles

Je kan wel slapen tijdens levensles, dat geloof ik. En dan is een cursus luisteren fijn. Zoals dit boek, Simple Abundance. En ik noem de intuïtie training ook les in leven. Want je intuïtie heb je wel, de kunst is leren luisteren.

Soms schudt een levensles je wakker. Hard en genadeloos. Iedereen heeft die levenslessen. 

Sarah schrijft er over. Over een ongeluk, waarbij ze tijdelijk haar gehoor en zicht verliest.

Ze schrijft: ‘het maakt me zo intens verdrietig dat veel van ons pijn nodig hebben als een wake-up call. Nu, na het ongeluk, doe ik mijn best om niet weer aan de zijlijn van het leven te gaan staan, met afgestompte, verveelde en ongeïnteresseerde zintuigen, tot weer een nieuwe shock me bewust maakt van de magie, het wonder, de schoonheid van alles.’ 

‘And so should you’, zegt ze. 

Ik herken dat, en jij ook denk ik. 

Jaloers

Soms, als ik vast zat, was ik jaloers op mensen die door een heftige gebeurtenis in beweging werden gedwongen en zich ontwikkelende. Hard groeien op zuurstofarme grond. Ik wens dat niemand en mezelf ook niet. En zeker niet de buitencategorie levenservaringen, waarbij alleen tijd en vertrouwen helpen.

Maar er spreekt zoveel verlangen uit, luister daarnaar.

Jaloezie is een aanwijzing voor een verlangen, iets dat je heel graag wilt. Maak er gebruik van.

Kiezen voor bewust zijn

Ik heb leren kiezen voor bewust zijn en bewust genieten. Levenslessen zitten daar in besloten. Lees Siddhartha ;-)

Dat is een keuze, die kost moeite, training, toewijding en oplettendheid en daar krijg je enorm veel voor terug. Geluk, genieten, tevredenheid. Cultiveer moed en vertrouwen. Waar je op focust, groeit.

Het opzoeken en voeden, dat gevoel van magie. Mijn bron vullen, noem ik dat. Zodat ik weer kan overlopen. Ik kan overlopen van geluk. Als de vogels ‘s ochtends zingen, soms maak ik een opname en stuur ik die naar een vriendin. Of moet ik vreselijk lachen als zoon Felix serieus chagrijnig zegt dat hij weer wakker is gemaakt door die merel op het dak, boven zijn kamer. Wat een geluk denk ik dan, dat je wakker gemaakt kan worden door een merel.

Stoïcijns

Eric neemt het veel stappen terug. Die zegt, waarom wil je er zoveel over lezen en vertellen: waarom doe je het niet gewoon? Hij is een Stoïcijn.

Dat vind ik nog de mooiste houding. Maar goed, dat is niet helemaal mijn aard. Een beetje drama en reuring hou ik wel van. En ik hou van leren en lezen. Eric niet. Daar hebben we al een paar verschillen. Plus het verschil in sekse. ‘t Lineaire mannelijke en circulaire vrouwelijke. De ups en downs, vruchtbaar en ongesteld. Zin en PMS. En daar gedijt Eric ook weer bij.

Je eigen geluid

Vandaag. Sta eens stil bij wat je hoort. Een vogel. De wind in de bomen. Luister eens hoe mooi en bijzonder dat is. 

En omarm je eigen geluid. Je stemgeluid en vibe van je energie, de taal van je ziel. Hoor hoe die zoekt naar de juiste toon, met struikelen, oefenen en vals zingen. Om zich door jou heen, door jouw karakter en je ervaringen heen, verstaanbaar te maken. Jouw levensconcert. Dat lijkt wel een tegelwijsheid. 

Ik sluit af met het gedicht waar dit hoofdstuk mee begint. Ik vind het prachtig.

The Soul’s Expression

With stammering lips and insufficient sounds,

I strive and struggle to deliver right

That music of my nature, day and night.* 

Dit vind ik zo ontroerend. Is dat niet leven in een notendop? Je doet je best en je stoeit, om trouw aan jezelf te leven. Je zoekt naar de juiste toon, de juiste snaar, en dat is je leven lang afstemmen, met jezelf en met anderen.

En hoe mooi is dat. Hoe saai zou het zijn als je steeds hetzelfde deuntje fluit. Geen nieuwsgierigheid, geen ontwikkeling, alles vaststaand van geboorte tot dood. 

Ben eigen, ben authentiek. Ben jezelf. Ben moedig. Ben bewust. Compassievol en vergevingsgezind, als je hort en stoot, tien keer aan dezelfde steen. 

Mooie dag & liefs,

Barbara

* Het gedicht is van Elizabeth Barrett Browning, ik vertaal het vrij:

Met horten en stoten, 

Streef en stoei ik, om het precies goed uiten, 

De muziek van mijn wezen, van mijn natuur, dag en nacht.