Dagelijkse openbaringen. 

Zo heet het hoofdstuk vandaag.

Dagelijkse spiritualiteit, noem ik het. 

Laat pa het maar niet horen.

Het mooie van alle dag, dat is beter.

Mannelijke en vrouwelijke energie

Ik schreef het al eerder, Eric (mijn man) beleeft het gewoon, ik geef er woorden aan en wil het delen. 

Een man-vrouw verschil. En dan bedoel ik niet dat een man standaard mannelijk is en een vrouw vrouwelijk. Ik bedoel mannelijke en vrouwelijke energie. En die hebben we beide, allemaal, ieder in een unieke verhouding. 

Het praten over dingen en delen, verbinden, dat is vrouwelijke energie. Het boek eerst uitlezen en dan een korte samenvatting geven - als je er zin in hebt en op verzoek, dat is mannelijke energie. 

Vogels kijken, slakken zien

Vanochtend liet ik Gup uit. We kwamen twee kinderen tegen met hun vader. Vader met een grote camera, ik zie hem vaker. Hij maakt foto’s van vogels. Dat doen vooral mannen, echt. Vrouwen schilderen vogels, maken opnames van vogelgeluiden en vertellen over vogels. Mannen fotograferen ze. In mijn wereld in ieder geval. 

Het zoontje zei, ‘kijk, een slak!’ Het antwoord hoorde ik niet, wat het zoontje zei weer wel, ‘ja maar ik wil niet dat ‘ie kapot gaat’. Schattig. Ze hadden een Twents accent. Wat een rijkdom dacht ik, dat je vader je meeneemt in de ochtend, vogels kijken. Slakken zien. 

Als kind

Als je klein bent dan sta je letterlijk zo dichtbij de natuur, er midden in. Het gras is hoog en slakken dichtbij. Ik ben niet heel groot, 1.60 staat in mijn paspoort, volgens mij is het 1.58. En dan nog sta ik soms op een slak. Dat hoor ik dan! Vroeger kon ik daar heel lang last van hebben, nam ik het mezelf kwalijk dat ik ‘m niet had gezien.

Ik heb geleerd dat los te laten. Ik deed het niet expres, dingen gebeuren. Ik vergeef mezelf en zeg sorry tegen de slak. Dat zag ik in de film Avatar, vond ik zo mooi.

In de ochtend

Een mooie herinnering is dat ik met mijn vader in de ochtend de rode kool in ga. Mijn vader was boer, agrariër. Ik was 14 jaar, al een flinke dwarsbiet met behoefte aan verbinding.

Ik had gezegd dat ik een keer mee wilde, het land op. Ik weet niet waarom. Denk dat het me riep, de ochtend.

Om 5 uur maakt pa me wakker, hij koffie, ik thee en daar gaan we, in laarzen en een overal. Onkruid trekken uit het veld met rode kool. Ik denk koolzaad, dat gele wat zo snel groeit.

Het gevoel daar midden dat het veld! De zon komt op, de vogels reageren. De geur, de luchtvochtigheid. Op en top verwonderd, stil en opgetogen tegelijk. Ik kan het nog voelen.

Pa ging aan de slag. Ik ook. Een oog gericht op de ochtend, de andere op ‘t koolzaad. En op pa. Als een Jezus van de kool. Pa vond het prachtig, de ochtend, elke keer weer. En hij vertelde er ook wel over, als je het aan hem vroeg. Maar dagelijkse spiritualiteit zou hij het nooit noemen. 

Hij had een hekel aan spiritualiteit, en aan kwakzalvers en God. En aan de politie. Ik ben net zo spiritueel als hij realiseer ik me steeds meer, en hij zoals ik, alleen niet met zoveel woorden.

Sta een keer vroeg op. Samen met de zon en de vogels, ‘t is een wonder. Elke keer weer, dus als het er morgen niet van komt, misschien wel maandag ;-)

Liefs,

Barbara