Rommelfuiken. 

Lades in het bijzonder. Al kunnen kasten er ook wat van. Kleding-, beddengoed en voorraadkasten. En opbergruimtes. Zolders, schuine hoeken met een schuifdeur er voor. Waar je spullen in kwijt kan en dan aanduwt. 

In dit huis staan we op het punt wat schuine hoeken af te timmeren en ik wil er geen schuifdeurtjes in. Uit zelfbescherming.

Rommelfuiken drukken je levensgeluk

Ik schreef al eerder. Onze verhuizing heeft veel rommelfuiken opgelost. Voor een groot deel voor de verhuizing en de laatste zet nadat we hier waren ingetrokken. 

Als laatste stonden in de werkruimte van Eric nog zo’n veertig verhuisdozen opgestapeld. Allemaal spullen van mij, en een beetje van de kinderen toen ze klein waren. Echt keurig netjes opgestapeld. Zo mooi dat het bijna leek alsof ze er hoorden. Ze stonden niet in de weg en konden er rustig nog een jaar zo staan. 

Deadline

Maar daar kregen ze de kans niet voor en ik ook niet. Ik kreeg een deadline van Eric, ‘wat er over twee weken nog staat, gaat weg’. Ik sputterde wat, maar wist ook dat ik deze kans met twee handen moest aangrijpen.

Ik heb ze opgeruimd. In een paar dagen. Heerlijk. Ik weet niet eens meer wat er in heeft gezeten.

Wat is het fijn als rommelfuiken weg zijn. Lades leeg, kasten schoon. Net als een opgeruimde Drive, fotofolder en e-mailbox.

Beginnen

De kunst is gewoon beginnen. Met als belangrijkste tip in Simple Abunance vandaag: doe niet te veel in een keer. Plan realistisch. Anders blaas je jezelf op en ben je ontevreden over je werk. Want je hebt het niet af. 

Eén kamer per maand. Easy does it. Wat al jaren vol staat, hoeft niet in één dag leeg.

Of één lade, één kast. De medicijnkast, de voorraadkast, je sokkenla, la met thee, of de ergste, de lades waar je alles in doet, van post, tot huiswerk, handcrème, antihistaminepillen, bakjeszegels, kauwgom, postzegels, bonnen en sieraden. Schroefjes, moertjes, scherven in de hoop dat je ze lijmt.

De plek die het meest centraal is en die je gebruikt om het huis snel optisch op te ruimen, terwijl het onbewust knaagt. 

Black hole

Daar kan het letterlijk de spuigaten uitlopen. Vallen belangrijke papieren er aan de achterkant uit, op plekken waar je ze echt niet meer kan vinden. ‘Black holes’ noemt Sarah die en dat vind ik wel een hele goeie. 

Je kan het zien door een Feng Shui bril. De energie hoopt zich op in rommelfuiken en jij haakt er op. Het kost je meer energie om ze te negeren dan op te ruimen. Om er iets te vinden, om de black holes in te gaan met je arm, om de stapel te herschikken als je er weer iets bovenop legt, of er tussen schuift als het belangrijk is, zodat het niet in een black hole verdwijnt, 

Een opluchting dat het geeft als je zo’n plek hebt aanpakt.

Het enige wat je hoeft te doen is te beginnen. Voldoende vuilniszakken pakken, die alvast open zetten. En dan de la of kast legen. Op de grond, op het bed, op het aanrecht. Zo, en dan moet je wel. Dan doe je het. En dan ben je klaar. 

Opgelucht, tevreden en blij

En trek je nu de lade open, dan komt er gewoon muziek uit, of sterretjes, bloemengeuren. Ben je opgelucht, tevreden en blij. ‘Was dat nou zo moeilijk?’, vraag je jezelf dan af. Wel blijkbaar, want het is herkenbaar en Marie Kondo’s Opgeruimd verkoopt niet voor niets zo goed. 

Onderhoud

Dan de kunst van het onderhoud. Mijn Drive, e-mailbox en fotofolder zitten alweer vol. Ik weet wel hoe het werkt. Gewoon doen. Discipline. Vast morgen meer, misschien iets over verleiden.

Tot dan & voor nu, mooie zondagavond,

Barbara