Vandaag een reality check.

Je deelt je huis.

Tenzij je alleen woont natuurlijk. Andere route, met overeenkomsten.

Je deelt je huis, met je partner, met jonge kinderen, met puberkinderen, met bonuskinderen, met de kat, de hond, het konijn. Misschien wel met huisgenoten. Die allemaal eigen wensen hebben en andere plannen dan jij. 

Wat me het meest raakt in dit hoofdstuk is: erken dat dat zo is. De ontspanning daarin! Hoeveel tijd en moeite we niet steken in het verzet tegen die realiteit, en normaliteit!

Reality check

Stop met je te verzetten dat anderen invloed hebben op jouw leefruimte. En ben ook niet steeds zo verbaasd! Ik praat tegen mezelf.

Kastdeuren open, schoenen overal (hmm, die van mij staan er ook tussen), kipnoedels op tafel en op het aanrecht. Lampen aan, haren op de bank, natte handdoek op bed.

Verzetten is zwemmen tegen de stroom in. Als je kijkt naar dat beeld, dan zie je hoe vermoeiend dat is. Hard zwemmen en nergens komen.

‘Zo had ik het niet bedacht, dit is niet mijn ideale wereld!’ 

Een mooie vraag is: wat is wel je ideale wereld? Waarschijnlijk weet je het antwoord niet. Behalve, ‘niet dit!’

De Ideale wereld

Er bestaat geen optimum, zegt Eric, mijn man. Dat zei mijn vader ook vaak. Dat vond ik heel irritant, slappe hap zelfs en een beetje makkelijk. Voortijdig opgeven, niet hard genoeg geprobeerd. Zo klonk dat voor mij. Als je beter je best doet dan…

En ik zie het nu zelf ook steeds vaker zo.

Er is geen optimum, het is balanceren. Een werkwoord. Tussen loslaten, accepteren en actie.

Een fijn thuis voor iedereen, daar is het huis voor bedoeld, en jij bent er het gelukkigst mee.

Makkelijker gezegd dan gedaan

Wel makkelijker gezegd dan gedaan, een happy home en happy together.

Ik werd er gisteren nog aan herinnerd. De oudste zoon van Eric is autistisch en woont begeleid. Hij was een paar dagen bij ons en dat is zoeken. We botsen. Beter, we zijn elkaars spiegel. Aanpassen en pleasen, onuitstaanbaar als hij dat doet! ;-)

Vaak betekent samenleven een persoonlijke reis, waarin je op de proef wordt gesteld. Je leert over accepteren, loslaten en handen uit de mouwen. Of, als die van jou altijd uit de mouwen zijn, de kunst van even niet.

Een plek voor jou alleen

ls er veel gaande, dan is een plek voor jou alleen fijn. Waar jouw spullen staan, waar je tot rust komt. Dat kan een hoekje zijn. Of een inloopkast ;-) En retraite, een weekend op pad met een vriendin, of alleen met je partner. Of juist met z’n allen.

En vaak, wat ik al schreef in de blog Opladen zit er een andere vraag achter. Samen leven én jezelf zijn tegelijk, hoe doe je dat? Je eigen ruimte innemen en niet zo bescheiden wegcijferen. Voor jezelf gaan staan.

Die les geeft je vrijheid. Thuis, op je werk, bij vrienden en bij je schoonouders. En bij je eigen ouders.

Wat vind het bezoek er van?

En als je je druk maakt, over wat het bezoek vindt van jouw samengestelde huishouden, weet dan dat het bezoek komt voor de sfeer, niet om te kijken hoe jij het voor elkaar hebt. Ik ken ze wel die daar voor komen, en die komt niet zo vaak meer. Maak jij je druk, dat is weer een dingetje van jou.

Een volgend hoofdstuk gaat vast over huishouden, ik ben benieuwd!

Voor nu, gezellig avond. Vier dat je vrij bent (en) met elkaar.

Liefs!

Barbara

PS: Accepteren, of stoppen met verzetten, betekent niet dat je het er allemaal maar bij laten zitten en over je heen laat komen. Het betekent wel dat je energie beter kan richten. Wat wil je wel, en hoe kan jij jezelf dat geven?

En er is een nuanceverschil tussen accepteren en stoppen met verzetten, proef je het? Stoppen met verzetten is makkelijker te verteren dan accepteren.