De eerste dag dat ik niet schreef, dag 65 in het 100 Dagen Project, had ik nog het gevoel dat ik ‘s avonds toch wat kon schrijven. Omdat ik er ook van oplaad, schrijven is fijn. 

Maar ‘t was genoeg voor die dag, acute zorg voor zieke hond Gypsy, die nu, zaterdag 13 juni terwijl ik dit schrijf, aan mijn voeten ligt te slapen. Herstelwerkzaamheden.

Van een hond die niet meer kon lopen, eten en drinken naar eentje die weer poept, plast en speelt.

Gisteren kon ik ‘t niet laten, ik ging zitten, lezen en schrijven. En dan kom ik meteen in een andere wereld. Fijn. Zo belangrijk is tijd voor jezelf, met iets wat je graag doet.

Ik schreef snel de dagen 65, 66 en 67.

Zie hier.

Dag 65

Hoofdstuk 10 juni heet Een Nok Voor Jezelf en gaat precies over wat ik schreef op 19 april, in het verhaal Opladen. Over tijd nemen voor jezelf, en opladen.

Het gaat over het boek van Virgina Woolf, A Room Of One’s Own. Ik had vast vooruit gezien dat ik op dag 65 geen puf en aandacht had om te schrijven, want over dit boek schreef ik in Opladen.

Een plek voor jezelf, om jezelf te horen, voelen en ervaren. Jezelf te zijn. Je bron vullen. Je batterij opladen.

Creatieve energie is iets anders dan goed eten en slapen. Creatieve energie. Hadden ze er maar een laadpaal voor. Nu hebben wij mensen allerlei noodaggregaten. Je hoofd in eerste instantie, die je vertelt dat je je niet moet aanstellen, of zo verwend moet doen, dat het nou eenmaal hard werken is, dat het erbij hoort, dat je t al veel beter hebt dan veel mensen op de wereld. Enzovoort. 

Die powerbank doet het heel lang. Daar hebben we er ook nog een stel van in de la liggen, dus zo gaan je een hele poos voort zonder jezelf te voeden. Met input, beelden, ontmoetingen die ons inspireren, die een deel van ons aanspreken waar we soms nog nauwelijks weet van hebben. Tot je ineens dat nummer hoort, een artikel leest, dat schilderij ziet, de wandeling maakt met die vriendin of aan de waterkant zit. Je laadt op. 

Vaak heb je geen kamer over in huis. Ben dan creatief, met een kamerscherm, een gordijn, een bureautje, boekenplank, een deel van de vensterbank. Een inloopkast met een dakraam. 

Opladen, dat ga ik ook doen vandaag. 

Liefs Barbara

De blog Opladen lees je hier.

Dag 66

Gisteren was nog een dag vol zorg voor de hond. Hij had zoveel pijn wat me deed denken aan mijn eerste bevalling na 12 uur en 2 centimeter ontsluiting. En dan had ik nog iets om naar uit te kijken, Gypsy niet. Ik hoopte maar dat zijn lichaam zorgde voor de natuurlijke endorfines waar mijn lichaam ook voor zorgt. 

Schrijven kwam niet eens in me op, ik was van het parcours gestapt om te zorgen voor Gypsy’s lijf dat marathons liep. Ik zag jullie, dames in het 100 Dagen Project, doorlopen in jullie Ultra run, zo knap en mooi en ook inspirerend. En ook, wat veel, en lang is dit project.

Ik haak weer aan. Rustig opwarmen. 

Dag 66 gaat over het opruimen, en vooral regelmatig blijven opruimen, van je persoonlijke papieren. De rekeningen (van de dierenarts), bonnen, uitnodigingen en uitgaande verjaardagskaarten. 

Een plan voor je paperassen. 

Is dat een woord wat nog wordt gebruikt? M’n pa zei het. Hij had trouwens een opruimplan. Met postelastieken en mappen. 

Tegenwoordig heb je ook je elektronische post. Heel veel elektronische post. Die neemt in je huis minder ruimte in, in je computer en je hoofd des te meer. De meest irritante vind ik post waarvoor ik  mijn DigiD nodig heb. Ik heb die toegang zo ingewikkeld gemaakt dat ik het niet onthoud, gelukkig nog net wel waar ik het heb opgeschreven. Liefst laat ik het dan al lekker zitten. 

Ik kan er nog veel meer over schrijven, er zijn verschillende aanpakken. Alles in een tas, niet meer naar kijken en als de wettelijke bewaartermijn verstreken is, de tas in de prullenbak. Tot alles netjes in mappen.

Wat bij je past. Maar iets doen is fijner dan niets doen. Alsof het er niet is. Dan loopt de boel vol. Net als bij t spelletje Tetris. 

Vandaag is een opruimdag, want dat is er afgelopen dagen bij ingeschoten. Orde scheppen, zo binnen zo buiten. En dan een bos bloemen halen, en taart. Het leven vieren. 

Liefs B

Naschrift: dat opruimen, zitten met taart kwam er niet van. Wel een tweede infuus voor de hond en een whiskey voor ‘t slapen gaan.

Dag 67

Ik lees de titel, Secret Passions, en denk, ‘yes, verwennerij vandaag!’

Ehm.

Gauw klaar met dit hoofdstuk en dat komt goed uit. 

Over duizelingwekkende, prachtig overzichtelijk én fantastisch geurende linnenkasten, inclusief die met schoonmaakdoekjes en aanverwanten.

Oké.

‘Droom er over’, zegt Sarah, ‘je hoeft nog niks te ondernemen’. 

Ah.

Misschien… straks… ik weet dat ik achterstallig onderhoud heb, ‘t huis is post-Gypsy-zorg-choas… dat ik in één dappere veeg alle doeken, doekjes, huishoudhandschoenen en alles wat ik het afgelopen jaar aan voorraad sponzen en vuilniszakken naar achteren heb geduwd, uit het kastje haal. En het dan meditatief als een monnik, adem in en uit, opvouw, opruim en weer terug leg. 

Met lavendel druppels, suggereert Sarah. Dat spreekt me wel aan. Of cederhout. De lavendeldruppels zijn op, maar cederdruppels heb ik nog wel, doe ik ‘t zo.

Mooi dag, 

Liefs Barbara

Naschrift: niet gedaan natuurlijk, geen tijd. Wel een zaadje geplant. En, ik heb dit geschreven met druppels Salie-Grapefruit in de aromasteen en dat was ook een verademing.