Gypsy ontspant het meest met iedereen aan tafel. Hij is een herder. Alle schaapjes bij elkaar, diepe zucht, missie geslaagd.

Ik ook, als het eten op tafel staat. Diepe zucht, missie geslaagd.

Thuis

Mijn makkelijkste herinnering aan vroeger tot 10 jaar is het avondeten. Makkelijk als in toegankelijk en een fijne herinnering.

Met z’n allen aan tafel, pa, ma, mijn zus, zusje en ik.

Geiten, geinen en bijna altijd: lekker eten. 

Onder de koeien vandaan

Uit alle bezigheden van de dag, school, werk, pa van ‘t land, onder de koeien vandaan, aan tafel. Een ontmoetingsplek. Even in het centrum van het web en daarna waaierde het weer uit.

Als een feest herinner ik het me. Misschien geromantiseerd. Overvloed, geen overdaad. Verwennerij. 

Ik, we doen dat thuis nu ook, op wat uitzonderingen met turnen en voetbal na

‘Zonder eten ga je dood’, schrijft Sarah, ‘en zonder gezelschap is het leven geen bal aan’. Met z’n allen aan tafel is een mooie gelegenheid om het leven te vieren. Of je nu een gezin hebt, met familie, je partner, vrienden of de buren.

Af en toe alleen eten is ook wel even lekker, trouwens.

bidden

We bidden niet. Ik vind dat een mooie gewoonte. Wel bidden dus. Een moment van dankbaarheid, wat alle zelfhulpboeken nu bovenaan de lijst hebben staan als dé toegang tot een gelukkig leven.

Een moment van stilte, naar binnen keren, bewust zijn. Vermoedelijk, als je dagelijks bidt, dan reutel je er snel doorheen en klaar, eten. Als kind in ieder geval lijkt me, een verplicht nummer?

Nu ga ik koken

Vanavond een andere setting. Kinderen zijn uitslapen bij grote zus, retraitegast in ‘t bijgebouw, Eric en ik zijn met z’n tweeën.

Drieën, Gypsy is er ook. Maar die heeft al gegeten.

Fijne avond, mooie dag, en tot morgen in blog 100! Diepe zucht, missie bijna geslaagd.

Liefs Barbara

PS bid jij aan tafel? Nu, vroeger? Vertel me er over, ik ben benieuwd.