In het begin was ik hyper alert, bewust en bang. Bang dat ik het niet kon, bang dat anderen het stom vonden. Ik vergeleek het met het beklimmen van een gladde, steile bergwand zonder touw. 

Zo voelt het nu niet meer, inmiddels 33 verhalen verder. Nu zit ik op het rustige stuk van de berg. Heb je de film Free Solo gezien? Richting het einde van de film vliegt klimmer Alex Honnold over relatief makkelijke gedeelten van ‘El Cap’. Net een steenbok. Nog steeds een hachelijke onderneming, maar voor wat hij net achter de rug had - een eitje. 

8 dagen tot de top

Zit ik in dat stadium van verhalen schrijven? Een eitje? Dat is te optimistisch. Ik geloof ook niet dat ik op dat punt wil komen, want dan wordt het saai. Maar meer ontspannen ben ik wel. Nog 8 dagen te gaan.* Dat klinkt alsof het een straf is. Dat is het niet. Ik geniet er met volle teugen van. En het is ook intensief: het kost tijd en die zoek ik tussen de bedrijven Thuis en Werk.

Discipline

Ik kijk er naar uit dat ik niet meer elke dag hóef te schrijven. Dat hoeft nu natuurlijk ook niet, maar dat heb ik wel met mezelf afgesproken en ook een beetje met jullie. En precies dat aspect, die discipline, daar is het 100 dagen project voor bedoeld, destijds aan de Yale School of Art. Om studenten creatieve discipline bij te brengen. Want het is doen, doen, doen. Ook als je niet tevreden bent. Dan leer je leren. Je ontwikkelt terwijl je doet. ‘Het water wordt niet warm als je op de rand van het zwembad blijft kijken’, zei één van mijn leraren ooit.

21 verhalen

21 verhalen schreef ik alweer sinds ik jullie sprak in Free Solo 1.

Ik vertel jullie erover, in vogelvlucht. Het eerste verhaal gaat over Kersen, waar ik direct zin in krijg als ik het schrijf. Kersen zijn zoet, zinnelijk en vol leven. Zo ook het gelijknamige verhaaltje. Achterop gaat niet over achterop de fiets. Dit verhaal gaat over inspiratie en plannen die worden doorkruist door andere plannen.

Perfect Bagger is een persoonlijk en kwetsbaar stuk. Ik herinner me nu, dat was het eerste verhaal dat gelezen zou worden nadat ik openlijk had gezegd dat ik schrijven zo leuk vond. Het moest dus een goed stuk zijn. Als in: niet slecht. En dat is een ongelukkige bestelling bij het Universum, want dat verstaat ‘niet’ niet. Het mooie was, dat ik juist op dit verhaal veel reacties kreeg, van ontspanning door herkenning.

Tinker Bell is een gastblog van mijn schoonzusje. Ze heeft puntige oortjes en volgens mij vliegt ze als je niet kijkt. (G)een blog vandaag is een blog op verzoek: via Instagram vroeg iemand me, ‘wil je soms niet gewoon een keertje wil overslaan?’ ‘Dat wil ik wel’, zei ik en toen werden het twee verhalen die dag. Volle Maan, leuk, over de energie van volle manen. De Blond trilogie was erg leuk om te schrijven. Het verhaal hing al in de lucht, maar ik had geen aanleiding om het te schrijven. Na een ontmoeting met een blondine wel. Het was voor mij een verrassing hoe het verhaal zich zou ontwikkelen. Blijkbaar in 3 delen: een persoonlijk relaas en ik hoop, een hart onder de riem voor vrouwen die overwegen hun haar niet (meer) te verven als ze grijs worden. Ode is een… ode. Aan alle kleuren haar, naturel en geverfd. 

Zomer! Gaat over de start van de zomer, heerlijk. Een poëtisch stukje voor het eerst. Een Kijkje in de keuken schreef ik 1. omdat ik er zin in had en 2. om het perfectie plaatje op te blazen dat je seizoensovergangen, volle en nieuwe manen alleen kan vieren met edelstenen, wierook en 15 dames in een lange rok. Eenvoudiger kan ook. Spinnen is het eerherstel voor een zin. Mijn Censor (innerlijke criticus) had de betreffende zin verwijderd uit het verhaal Zomer. Later, in Spinnen, zet ik de zin weer terug. Kleine Barbara is sweet en open. Ik beschrijf de kennismaking met mijn inner Artist of innerlijk kind. Hoe bestel ik een huis gaat over de Wet van Aantrekking in de praktijk.

Jeetje wat veel verhalen! Zo voel ik me ook in Terugkomen op dingen. Daarin maak ik de balans op: welke onderwerpen heb ik beloofd om op terug te komen? Dat blijken er zes en ik tackel meteen de eerste: over engelen.

Yoga is mijn favoriet, drie zinnen direct uit mijn hart en pen en niet aan gesleuteld. Alsof dat verhaaltje al heel lang klaar zat, maar nog niet durfde te springen. En toen het vliegtuig vol zat, moest ze wel. Plof, parachute open en daar was Yoga. Over mijn dochter Carmen. IKEA beschrijft een komische situatie en Siddhartha een prachtig boek. Voor dit en nog veel meer ben ik dankbaar! En dat is mijn verhaaltje van gisteren.

Op naar de laatste 8 foto’s & verhaaltjes binnen het 100 dagen project! 

* Het 100 dagen project: ik maak dagelijks een detailfoto en beschrijf wat ik zie, met het idee: wat je ziet ben jezelf. Sinds 33 dagen schrijf ik ook dagelijks een blog. Dat alles publiceer ik op mijn website onder de naam #100daysofdetailstolove. Vandaag over Nieuwe Maan in Kreeft, dag 92 van de 100.