De Godpot uit The Artist’s Way

De Godpot leer ik kennen in The Artist’s Way. Je kan het ook anders noemen: Universumpot, heksenketel, of pot van de Maori’s. Het idee is dat je eerder stopt met nadenken en rondjes draaien in je hoofd. Omdat daar de oplossing niet ligt, sterker, vaak draai je nog vaster in je probleem. Loslaten en vertrouwen, dat scheelt je een hoop tijd en energie. De Godpot herinnert mij daaraan.

Mijn pot is een trommel. Die kreeg ik van de kapper, met Davines shampoo er in. En Davines klinkt als Divine, dus zo werd dat mijn Godpot. De trommel staat goed in het zicht.

Ik zie de pot ‘s ochtends bij het douchen en ‘s avonds voor ik ga slapen. Als ik ergens op blijf kauwen, dan gooi ik het in de Godpot. In gedachten, heel simpel, het hoeft niet op papier. En daarmee zeg ik: ik laat het los, breng mijn aandacht naar hier en nu, en ik vertrouw dat er een oplossing komt. En die is vast simpeler dan ik kan bedenken.

Mijn dochter Carmen stelt er op een dag een vraag over.

Vanochtend. Ik sta te douchen en Carmen poetst haar tanden. Ze komt naast me zitten en stoot de Godpot van de plank. ‘Wat zit daar eigenlijk in?’ vraagt ze, ze rammelt en hoort niks.

Ik blijf even stil. Hoe moet ik dit simpel uitleggen.

‘Dat is de Godpot. Als ik ergens mee zit, dan gooi ik het daarin. En dan lost het zich vanzelf op. Door God of door het Universum, hoe je het ook noemt.’

Ik droog me af en Carmen trekt haar wenkbrauwen op, de tandenborstel even stil in de mond. Ik zie een lichtje gaan branden, dus ik ga door. ‘Er over nadenken heeft toch geen zin, dus als ik het in de Godpot doe, dan heb ik het niet meer in mijn hoofd.’

‘Stom en interessant’, lijkt ze nu te denken. ‘Dat heeft toch geen zin’, zegt Carmen op een toon die klinkt als: ga verder. ‘Piekeren wel?’ vraag ik. Dat vind ik een goeie. Alsof ik mezelf ook nog even bevestig dat die pot zin heeft.

Stilte.

‘Wil je ook een Godpot?’ ga ik quasi nonchalant verder. Carmen kan piekeren.

Ze trekt een vies gezicht. ‘Een andere naam dan?’, ga ik behoedzaam door. Ze is bijna 11, goede raad belandt zo in de prullenbak, al is het maar voor de vorm.

‘De Wickelpot’, zegt ze. Wickel is haar lievelingspony. Ze poets nog even en kijkt tevreden.

Overmoedig ga ik verder: ‘ja, de Wickelpot. Als iets ingewikkeld is, dan doe je het in de Wickelpot en dan ontwikkelt het.’

Ze veegt haar mond af, ‘gewoon Wickelpot’, en loopt naar beneden.

Ja, goed plan, gewoon de Wickelpot.

Meer blogs lees in je in mijn 100 dagen project, bijvoorbeeld deze, Yoga.