De vakantie is voorbij, terug in het ritme
Toen ik gisterenochtend de onderbroek van mijn man naast de kast vond, werd ik warm van binnen. Ik glimlachte, ergens tussen een opgewonden hinnik, tederheid en weemoed in: de vakantie is voorbij en het heeft me goed gedaan.
En nu terug in het ritme. School, werk, gezinsleven. Die onderbroek. Alsof hij er zo was uitgestapt, Eric. En dat is natuurlijk ook zo. Zoals hij dat elke avond doet en de onderbroek daar elke ochtend ligt.
Vaak zie ik het niet eens bewust. Of, meestal in aanloop naar een vakantie, kan ik er helemaal niet om lachen. Dan denk ik, ‘ruim je onderbroek eens op’.
Maar nu, de glimlach en ik weet, ik ben opgeladen. Laat het gewone leven maar weer beginnen.
Nog een ode aan Eric, en aan liefde, en het leven zelf, lees je in Dankbaar.