Vanochtend brengt Carmen de hond in het bijgebouw, geen koffie.
‘Kan je opschrijven in je blog, dochter brengt straks koffie.’
‘Heb je het gelezen dan?’, vraag ik.
‘Wat gelezen?’
‘Het verhaaltje van gisteren, daar staat het, ‘dochter Carmen komt koffie brengen, en dan nog wat. Wil je het lezen?’
Ja, dat wil ze wel en leest.
‘Weet je waarom ik het schreef?’
Nee, maar ze is wel nieuwsgierig. Altijd een beetje aftasten op deze leeftijd, voor je het weet wordt wat je wil zeggen te vroeg afgedaan als ongevraagd advies.
‘Ik schreef het door jouw opmerking, “natuurlijk heb ik er zin in, anders zou ik er niet aan beginnen”. Daardoor vroeg ik me af, hoe zit het met mijn zin? Heb ik er nog wel zin in, mijn project?’
Want, ik heb het gevoel dat ik op dag 5 klaar ben met doen waar ik zin in had. Moet ik dan nog 95 dagen doorgaan met hetzelfde?’
‘Hmm, ja’, zegt Carmen, ‘dat had ik gisteren ook. Dat ik een heel leuk boek zag, waar ik een foto van wilde maken, maar ja…’
‘Maar ja wat?´
‘Ik maak foto’s van de hond, dan staat er ineens een foto van een boek tussen, dat kan niet.’
‘Vindt wie?’
…
‘Anderen.’
‘Ah. Wat is belangrijker, dat jij lol hebt in je project of wat anderen denken?’
Ik dacht nog, er zijn zoveel anderen in de wereld, daar kan je een heel leven mee bezig zijn, die tevreden stellen. Maar dan zou ze afhaken bij ‘t mama-college.
Een grote gaap. Wat ziet ze er ineens moe uit, en ontspannen, gecentreerd.
Ik hoop dat ik een zaadje heb geplant bij deze ijzersterke, zelfstandige, originele dame.
Over op de orde van de dag.
I Wonder
Wordt dit een drieluik? Gisteren viel me dat binnen. Vanochtend vraag ik me verder niet zoveel af. Net als Carmen doe ik een ontspannen gaap, ik ben moe. Moe en voldaan. In de ochtend al. Ben benieuwd hoe de dag dan loopt. I Wonder :-)