Parallelle samenleving
Ik had nog een reserveblog liggen, over Tsjernobyl nu. Die deed me denken aan vanochtend, of de ochtend aan die blog.
Schrijven op zomaar een dag, niet dag 10. Blij dat ik ben gestopt met The 100 Day Project en blij dat ik heb meegedaan.
‘t Mooie aan sneeuw vind ik, dat je ziet dat er een hele wereld is, die normaal gesproken aan je voorbij gaat.
Een parallelle samenleving van katten, konijnen, vogels en vossen. Waarvan ik niet wist dat ze er waren en zover ik dat wel wist, niet wist wat ze deden.
‘Hé, hier lopen konijnen massaal langs één route. Ze komen van overal over het veld, solo, en steken hier met z’n allen over. Een soort grensovergang.’
Vanochtend in de sneeuw deed me denken aan een reserveblog die ik had geschreven, deze:
Sprookjesstad
Laatst zag ik een documentaire over Tsjernobyl. Sprookjesstad. Geen spookstad meer. Herten, vossen, planten, bloemen, wilde paarden. Zo levendig en stil tegelijk, oud en vers, totaal vanzelfsprekend en wonderbaarlijk. Vast goed gefilmd, maar zo vredig.
Schrijven op een dag, niet dag 10. Blij dat ik ben gestopt met The 100 Day Project en blij dat ik heb meegedaan.
Dank voor het meelezen!
Dag 9 Zin
De zin van het leven is dat je er zin in hebt. Aldus Alexander Smit. Ik vind het een goeie. Ik heb geen zin meer in mijn Project. Een goede reden om te stoppen.
Dan is de nectar op. Heb ik er uitgehaald wat er voor me inzit.
De zin van het leven is dat je er zin in hebt. Zegt Alexander Smit.
Ik vind dat een goeie.
Ik heb geen zin in mijn 100 Dagen Project. Bij de start was het al een twijfelgeval. Het stroomt niet, mijn energie zit er niet in. Dus gisteren, bij het slapen besluit ik te stoppen. Opluchting, ruimte.
Fijn.
Dus bij deze, klaar. De nectar is op.
Wat heb ik ontdekt?
Met dit 100 Dagen Project wil ik inzicht krijgen in hoe het werkt, met invallen, ingevingen. Inspiratie. De dingen die je te binnenschieten op die momenten dat je er niet op rekent. Onder de douche bijvoorbeeld.
Dan komen ze, de ideeën. Dat heb ik wel helder. Voordat ik start met dit 100 Dagen Project heb ik 40+ post-it’s liggen en nog meer in Keep. Op Dag 1 ruim ik ze op: alles kan weg, op vier twijfelgevallen na en daarop staat niet de uitvinding van de penicilline.
Inspiratie is om van te genieten
Mijn conclusie is: invallen, ingevingen en brainwaves zijn bedoeld om van te genieten. En dan laat je het los. Of je schijft ze op een geeltje. Wat belangrijk voor je is, blijft wel hangen, of komt op een ander moment weer bij je terug.
Ik hoop anders bij de start van Het 100 Dagen Project. Ik wens een flow van verhalen, net zo geïnspireerd als ik ben in het project van 2019 en 2020. Moeiteloos bijna. Inspannend, dat wel, maar fijn. Tevreden. Met energie, met zin.
Helemaal klaar met het project dit jaar? Of omkatten? Helemaal klaar, zegt mijn buik. En dat zei die ook al bij de start.
Door de lens van Human Design
Door de lens van mijn Design zie ik mijn twijfel bij de start. Ja, nee, ja, nee, wel, niet meedoen. Dus wordt het een ervaring met ja, nee, eb en vloed van energie en commitment.
Ik wil (…) een flow van energie en verhalen. Ik heb zoveel inspiratie, ik wil dat het 100 Dagen Project me helpt dat op papier te krijgen. Maar het wil niet op papier. Niet nu. Dat merk ik en mijn respons vertelde het vooraf.
In plaats van luisteren naar mezelf ga ik op wil- en wenskracht met bewijsdrang. Dat is geleende energie. Weer wat geleerd, dank trial & error.
Einde 100 Dagen Project?
Het 100 Dagen Project schrijf ik niet af. Ja deze keer wel. Maar niet voor altijd. Het is te een mooi project om iets mee naar boven te toveren uit jezelf, uit mij, uit jou. Dus, tot een andere keer? Wie weet.
Ben je benieuwd naar de volgende startdatum van Het 100 Dagen Project en blijf je graag op de hoogte van andere high frequency activities? Check dan af en toe mijn blog of schrijf je in voor de nieuwsbrief.
Bron:
De uitspraak van Alexander Smit hoorde ik van Vera Helleman bij de lesdag Vreugde, onderdeel van EmotieCoaching.
Meer lezen:
Wat is Het 100 Dagen Project?
Wat is Human Design?