Voor mijn zus en zusje, en voor Carmen.
Herinneringen van je hart
Die zijn privé. Die kan je nog zo voor de geest halen. Dwaal je af, zie je het voor je. Soms is er een aanleiding en kom je op het spoor. Het lijken wel toevalligheden. Toevallig denk je daar aan, dus ook daaraan.
Sommige herinneringen deel je. Als je er dieper op in gaat, merk je dat ieder het weer net anders heeft beleefd, maar toch, denk je aan hetzelfde.
Het achterhuis
Gisteren schreef ik over de bijkeuken, oh nee, eergisteren was het al. Een alinea haalde ik er uit. Ik dreef zo af naar vroeger, de bijkeuken in de boerderij. Het achterhuis noemden we dat. Het achterhuis met een vrieskist met een deksel. Met kisten vol fruit en vruchten. Appels, peren, noten. Mandarijnen, die waren gekocht.
We haalden handen vol fruit uit het achterhuis, elke dag. Niks vijf appels met een sticker in een zakje. Wel stickers op de mandarijnen. Een zwart ruitje met Maroc er op. Ik weet nog hoe die stickers voelen op mijn neus, vooral op de neusbrug. Dat bedoel ik. Een herinnering is zo tastbaar. In het achterhuis stonden gedroogde bonen, verschillende kleuren en formaat. Die we in de aarde deden en lieten groeien langs het raamkozijn omhoog. Appelflappen en oliebollen in december, zoveel dat het me nu nog verbaast dat ze op zijn gegaan.
Deuren
Het achterhuis kon je in via de deur naar de stal, waar de koeien stonden en later de uien lagen. En de achterdeur. Door beide deuren riepen de mensen ‘volk!’. Hoeveel katten zijn geglipt door die deuren. De buitenkatten die naar binnen wilden en de Siamezen die naar buiten wilden. Dan was er de deur naar de gang naar het woonhuis. De deur naar de kelder, die met de rijen jam op een plank. En de deur naar het stookhok. Waar de overals hingen, het altijd lekker warm was en het zo apart lekker rook. Vijf deuren in het achterhuis. Zes. Eentje nog naar het oude toilet, in mijn tijd al niet meer gebruikt en zussies, wat nog meer? Spinnen.
Zie je, zo kan ik eindeloos door. Ik haalde de alinea over het achterhuis er eergisteren uit, maar mijn zusje had het toch gelezen, in haar gedachten en gevoel. Via de jam kwam ze op haar herinneringen.
Eerste kus
Sarah zegt, ‘jij denkt misschien aan je eerste kus, terwijl ik me herinner hoe het was, de laatste keer dat ik mijn vaders hand vasthield’.
Herinneringen waar je even voor mag gaan zitten, waar je maar zelden de tijd voor neemt. Als ze langskomen, mag je pauze nemen, en ademhalen in je hart. ‘Oh ja, toen.’
Liefs,
Barbara
PS Carmen zegt net, ‘ik heb het de laatste tijd ineens zo warm!’. Ze is 11. ‘Dat zijn de hormonen’, zeg ik en denk, ‘dat had ik zelf nou laatst ook’. Warm en hormonen. Ik ga richting de 50. Ik voel me een beetje oud als ik deze blog schrijf.