Spirit! Fijne energie! Jij!

Maak je tafel uitnodigend. Een speciale plek voor een speciale ontmoeting. Simpel overvloedig.

Het 100 Dagen Project is rond, ik lees heerlijk door in Simple Abundance, en deel af en toe de belevenissen met jou. Niet elke dag maar vaak genoeg :) Dank je wel voor het meelezen!

De tafel als ontmoetingsplek. Om samen te zijn, bij te praten, bij te komen.

Van een afstand zie ik het als een web. Iedereen uitgewaaierd in de dag, ‘s avonds aan tafel en dan weer op pad.

Eens per week boodschappen doen met een lijst, waarop alles staat wat je nodig hebt die week. Dus geen ‘wat eten we vandaag?’ stress meer. Dat staat op de lijst.

Inclusief twee keer per maand een nieuw gerecht, raadt Sarah aan, anders vallen ze in slaap aan tafel.

Een hak op de tak blog, niet minder waardevol. Over geld gaat het, en vertrouwen. En de wilde, instinctieve natuur van een vrouw, die lijkt op die van een wolf.

Op de foto Gypsy, die ligt te bakken in de zon.

Wat at je graag als kind? Waar jij jezelf, nu je volwassen bent, mee kan verwennen op dagen dat je je dag niet hebt?

Gerechten die je doorgeeft. Die je leert maken van je vader of moeder, en nu maakt voor je gezin. Of zelf verzint en zo een traditie start.

Vanochtend op de fiets fantaseerde ik over het onderwerp van vandaag: comfort food. Als in verwennen, niet verdoven.

De ene herinnering bracht de andere boven. En opeens ik betrapte mezelf op slingeren op de weg, zigzaggen om de onderbroken witte strepen heen. Dat deed ik als kind!

Ik ontdekte een hoop tijdens het schrijven van deze blog. Mijn comfort food is gekoppeld aan beleving en gevoel, plaatsen en gezelschap, meer of evenveel als aan de smaak.

Een Tevreden Leven. Dat is de vertaling van het boek The Good Life van het Amerikaanse echtpaar Nearing. Zij vertrokken in 1932, tijdens The Great Depression de natuur in om daar zelfvoorzienend te gaan leven.

Inclusief 11 tips voor minder stress in je leven. Nog steeds actueel.

Blog 90!

Met de meeste hoofdstukken in Simple Abundance heb ik een klik, vaak al voordat ik ze lees. Vandaag niet.

Gaandeweg het lezen begrijp ik er steeds meer van. Een kookboek is voor de een, wat een boek over persoonlijke ontwikkeling is voor mij. Puur genieten. Dat denk ik.

De Wet van Aantrekking begint met een verlangen. Je bestelling. Dan doe je het werk, geeft het aandacht en zuurstof. En je laat het los, het resultaat. Om het even wat er uitkomt. Vertrouwen.

Tevredenheid heeft een zoetsappige bijsmaak als je jong bent. Zoiets als zijig of saai. Zoet is het wel, saai zeker niet. Tintelend. Zoals een bergbeek in de zomer.

Les van de tuin. Over de Wet van Aantrekking bijvoorbeeld. Oogst wat je zaait, ontvang wat je vraagt.

En sta open voor de verschijningsvorm, die kan anders zijn dan je dacht.

Vandaag gaat over snoeien. In de natuur en in je leven. Actief ingrijpen of het op zijn beloop laten? En heet dat vertrouwen? Of grijpt de natuur dan in, is dat het?

Een onderwerp waar ik wel vaker over nadenk. Ik ben er nog niet uit.

Zo’n ochtend, eentje met veel ideeën en ik vind ze allemaal mooi. Dan maar vertrouwen, als iets belangrijk is, dan komt het wel tot uiting, of bij me terug. Of bij iemand anders, ook goed.

Een blog over geven en nemen, talent, vertrouwen, Elizabeth Gilbert en kruiden. En nog iets, maar dat ben ik vergeten.

Kamerplanten met bloemen. Mijn eerste reactie is, ‘nwah, ouderwets’. Daar lepel ik een oud plaatje op. Een automatische reactie, gekleurd door meningen die ik heb opgepikt over kamerplanten met bloemen. Waarschijnlijk vond mijn vader ze mooi en zette ik me af.

Vandaag een ommezwaai. Kamerplanten, met bloemen die geuren als het Paradijs.

Ik heb mijn boeken er even bij gepakt en ja, de jasmijn kan ook binnen!

Vaak ga je aan de slag, of niet, omdat je het niet weet. Wat je hebt overgeslagen, is de vraag ‘wat wil ik?’ Dat kan een hoop teleurstelling, gestoei en twijfel voorkomen.

In de blog van vandaag toegepast op het onderwerp tuinieren.

Bloemen de vaas. Een cadeautje. ‘t Liefst heb ik ze altijd staan. vaak is dat ook zo. ‘Liever bloemen in de vaas, dan diamanten om mijn nek.’