Raad eens wie er komt eten?

Jij!

Aura

Ik zei het vandaag nog in de Intuïtie training, les 2, over ruimte.

Stel je voor. Een tafel, twee stoelen, kaarslicht, muziekje. Een speciale setting voor een speciale ontmoeting. Tussen jou (je energie, ziel) en je lichaam.

Ik vertel dat om uit te leggen wat eigen ruimte is. Letterlijk, de ruimte om jou heen. Die je ook je aura kan noemen. De ruimte waarbinnen jij met jezelf kan praten, kan voelen, wat je wilt en niet.

Noemt Sarah ook niet het woord vandaag? Aura?

De aura van een mooi gedekte tafel? 

Op een doordeweekse dag

‘Door je tafel mooi te dekken, ook op een doordeweekse dag, nodig je Spirit uit’, schrijft Sarah.

Een gevoel dat past bij Simple Abundance. Zomaar overvloed. 

Tip van de dag. Maak het simpel, te doen en betaalbaar. 

Dan komen er een paar voorbeelden, in één zin en ben ik al betoverd. Ja, zo simpel is het. Je moet er alleen even aan denken. 

Mooie onderleggers of placemats. Kaarsen, ja ook in de zomer, juist ook in de zomer. En, bloemen! Extra grote glazen en een kan met water en iets kleurrijks er in. Citroen en munt. Sinaasappel en oregano.

Speciaal servies

Misschien heb jij thuis zelfs ‘het speciale servies’. In de kast, achter glas. Haal dat eens wat vaker tevoorschijn, moedigt Sarah aan. Ik heb het niet, maar een goed plan is het wel, om het vaker te gebruiken.

Ik herinner me ineens wel de leuke ijscoupes in ‘de andere kast’. Uit Londen. En wacht even, mezelf niet te kort doen, met ‘ik heb niks speciaals’. Ik kocht gisteren nog drie leuke schaaltjes. Nu bij de AH, AH heeft soms heel leuke aardewerk schaaltjes.

De zoveelste leuke schaaltjes, vindt Eric, maar tot nu niet een teveel, vind ik.

Die zijn een feest in de kast en uit de kast, op elk moment van de dag. 

Bloemen op tafel

Wat zeg je ervan, bloemen op tafel vanavond? Nodig Spirit uit. Jouw hart, kleur en energie. Simply abundant.

Ik ga het doen. Alleen al om te vieren dat… Het vandaag voor mij dag 100 is in het 100 Dagen Project! 

Yeahh!!

Dank je wel voor het meelezen, je hartverwarmende gezelschap en reacties. Ik heb de blogs met veel liefde en plezier geschreven, ik blijf heerlijk lezen in Simple Abundance, en ja, gezellig af en toe met je delen wat ik tegenkom. 

Mooie avond, fijne dag & liefs,

Barbara

Aan tafel

Gypsy ontspant het meest met iedereen aan tafel. Hij is een herder. Alle schaapjes bij elkaar, diepe zucht, missie geslaagd.

Ik ook, als het eten op tafel staat. Diepe zucht, missie geslaagd.

Thuis

Mijn makkelijkste herinnering aan vroeger tot 10 jaar is het avondeten. Makkelijk als in toegankelijk en een fijne herinnering.

Met z’n allen aan tafel, pa, ma, mijn zus, zusje en ik.

Geiten, geinen en bijna altijd: lekker eten. 

Onder de koeien vandaan

Uit alle bezigheden van de dag, school, werk, pa van ‘t land, onder de koeien vandaan, aan tafel. Een ontmoetingsplek. Even in het centrum van het web en daarna waaierde het weer uit.

Als een feest herinner ik het me. Misschien geromantiseerd. Overvloed, geen overdaad. Verwennerij. 

Ik, we doen dat thuis nu ook, op wat uitzonderingen met turnen en voetbal na

‘Zonder eten ga je dood’, schrijft Sarah, ‘en zonder gezelschap is het leven geen bal aan’. Met z’n allen aan tafel is een mooie gelegenheid om het leven te vieren. Of je nu een gezin hebt, met familie, je partner, vrienden of de buren.

Af en toe alleen eten is ook wel even lekker, trouwens.

bidden

We bidden niet. Ik vind dat een mooie gewoonte. Wel bidden dus. Een moment van dankbaarheid, wat alle zelfhulpboeken nu bovenaan de lijst hebben staan als dé toegang tot een gelukkig leven.

Een moment van stilte, naar binnen keren, bewust zijn. Vermoedelijk, als je dagelijks bidt, dan reutel je er snel doorheen en klaar, eten. Als kind in ieder geval lijkt me, een verplicht nummer?

Nu ga ik koken

Vanavond een andere setting. Kinderen zijn uitslapen bij grote zus, retraitegast in ‘t bijgebouw, Eric en ik zijn met z’n tweeën.

Drieën, Gypsy is er ook. Maar die heeft al gegeten.

Fijne avond, mooie dag, en tot morgen in blog 100! Diepe zucht, missie bijna geslaagd.

Liefs Barbara

PS bid jij aan tafel? Nu, vroeger? Vertel me er over, ik ben benieuwd.

De boodschappenlijst

‘Waar gaat het over vandaag?!’

Dit zinnetje schreef ik gisterenavond al op. Ik was benieuwd. Net als elke ochtend ik benieuwd ben wat ik ga lezen. Gelukkig nog tot en met 31 december bladzijden om te lezen :-)

Klinkt als, ‘wat eten we vandaag?’

Boodschappenlijst

Vandaag gaat over de boodschappenlijst. Wat tijd en geld bespaart, en frustratie. Geen ‘wat eten we vanavond?’- blanks, want dat heb je al bedacht. 

Door eens per week naar de supermarkt te gaan. 

Ik ben pro dat. 

Ik ga veel te vaak naar de supermarkt. 

Voor Corona

Wacht. Ver voor Corona tijd ging ik vaak naar de supermarkt. Elke dag een keer. 

Toen vertelde een vriendin hoe ze in haar nopjes was met haar eens-per-week. 

Nog steeds voor Corona tijd. 

Ik had dat al veel vaker gehoord, maar eerder kwam ik niet in actie. Zo is dat. Er vliegt legio raad door de lucht, en als iets voor je klopt, op een bepaald moment, dan haak je er op aan. Zo niet, dan laat het je koud.

Maandagochtend, na het sporten

Dus ik ging dat doen. Op maandagochtend, na het sporten. Geweldig. Fantastisch. Super makkelijk, vlot en wat scheelt dat veel gedoe! En tijd en geld. Grote tevredenheid, zelfs sjouwend met de tassen. Als je nieuwsgierig bent, ga het doen. 

Misschien doe jij het al jaren.

In Corona tijd

In Corona tijd werd het anders. Eerst dacht ik gewoon een ander ritme. Thuis meer ontspannen, vrij, fijn ook. Ik merkte wel dat ik niet meer naar de supermarkt wilde. Niet om Corona, dat had ik al in Italië opgepikt vermoed ik. Maar om de sfeer. Gespannen, angstig. Dus de boodschappen liet ik aan Eric. 

Deal

En nu doe ik wel weer boodschappen. Eens per dag. Uit m’n ritme. Nu ik het schrijf weet ik wat ik maandag ga doen. Laat ik er ook voor gaan sporten. 

Ik sluit niet uit dat het daar dan maandag net over gaat in Simple Abundance. Over sporten of ritme, regelmaat. Weet je wat, ik laat het jullie weten.

Volgende week maandag, deal, een blog online. 

Fijne zonnige avond, mooie dag als dit een andere keer leest. 

Liefs Ba

PS Inclusief 2 x per maand een nieuw gerecht, anders vallen ze in slaap aan tafel. De laatste tijd doe ik dat, iets nieuws. En ja, dat is leuk, het werkt, enthousiasme aan tafel. Wel rekening houden met welk nieuw gerecht. Als ik iets vegan met kiemen en bulgur op tafel zet, zijn ze niet blij.

How to cook a wolf

Dat is de titel van het hoofdstuk in Simple Abundance vandaag. 

Over vertrouwen, geld, vrouwen, en wolven.

How to Cook a Wolf komt van een uitdrukking die ik moest opzoeken, ‘to keep the wolf from the door’. Dat betekent, net genoeg geld verdienen voor je basisbehoeften. Kleding, eten, een dak boven je hoofd. 

Wat heb je meer nodig? 

Makkelijk praten, met voldoende geld. 

Toch heb ik altijd het vertrouwen, dat wat ik nodig heb om tevreden te zijn, zit in mezelf en dat neem ik mee van situatie naar situatie. Geld maakt niet gelukkig.

Handig is het wel.

M.F.K. Fisher

Sarah beschrijft vandaag het leven en de visie van M.F.K. Fisher, de Amerikaanse food blogger, geboren begin 1900. Ondanks haar succes was ze een groot deel van haar leven arm, als je dat afmeet naar de hoeveel geld die ze kon besteden. Ze schreef freelance, onder meer voor de New York Times, wat niks zegt over haar verdiensten. 

Toch had ze een uitbundig leven. Ze schreef geweldige boeken, had een grote schare bewonderaars, leefde in Frankrijk en Italië, kende gepassioneerde liefde. 

weed out desires, leave only the holy hungers

Voor wie in haar voetsporen wil treden, zegt ze, ‘weed out desires, leave only the holy hungers.’ 

Ik kan ‘t niet goed vertalen. Leest er een vertaler mee, plse mail me?

Iets als: maak een onderscheid tussen wat je wil en wat je nodig hebt. Je wants en needs. Als je focust op tekort, zal je een gevoel van tekort hebben, hoeveel je ook krijgt. 

How to Cook a Wolf, een kookboek, schreef ze in 1942, tijdens grote voedseltekorten in de oorlog. Over hoe te leven en overleven in onzekere, krappe tijden. Mooi boek lijkt me.

De ontembare Vrouw

Die titel doet me denken aan het boek van Clarissa Pinkola Estes, Women who run with the Wolfs. De Ontembare Vrouw, vertaald in het Nederlands. 

Niet alleen Wolf, ook de levenshouding van de mevrouw Fisher doet me denken aan dit boek. 

Het staat hier in het bijgebouw, ik kreeg het toen ik 26 jaar werd. Van mijn vader. Hij had het niet zelf verzonnen, ik vroeg het. Ik denk dat hij zich bij de kassa net zo voelde, als ik met een doosje tampons op mijn 14e.  

Ik heb delen gelezen, misschien driekwart al met al. Ik denk dat ik nog te jong was om het het doorvoelen, om te begrijpen.

Had het dit jaar op mijn lijst staan als optie voor het 100 dagen project. Het aantal bladzijden, 500, gedeeld door 100 dagen, is 5 bladzijden per dag lezen. 

Een deel van de achterflap lees je hier. Ik weet al wat ik ga doen over een week. 

De wilde natuur van een vrouw

Een gezonde vrouw heeft veel weg van een wolf: ze is robuust, vol levenskracht. Levenschenkend, zich bewust van haar territorium, inventief, loyaal, zwervend. Raakt een vrouw gescheiden van haar wilde natuur, dan wordt haar persoonlijkheid schraal, zwak, schimmig en spookachtig. Als het leven van een vrouw wordt gekenmerkt door stagnatie en verveling dan is het de hoogste tijd dat de wilde vrouw te voorschijn komt. 

Deze ‘wilde’ vrouw is de oervrouw, ze verandert niet, ongeacht de cultuur, het tijdperk, de politiek. Ze is wat ze is, en ze is volmaakt. 

Mooie avond, lekker slapen, fijne dag als je dit leest op een ander moment!

Liefs B

Mystiek in de keuken

‘Zij met een rijk innerlijk leven zijn het best bestand tegen irritante details van het uiterlijke leven’, aldus mysticus en schrijfster Evelyn Underhill.

Zo opent het hoofdstuk en veel verder kom ik niet vanochtend.

Ochtendritueel

Ik stond later op dan gepland en raakte al snel in de knel tussen mijn innerlijk en uiterlijke leven.

Carmen stapte mijn holy space en ochtendritueel binnen met hond met natte poten. Ik zei nog, ‘niet doorlopen’. Ze liep door en zei, ‘nu zijn we al doorgelopen’.

Het startsignaal voor een ongezellige monoloog. Ik hoorde mezelf en dacht, ‘nu mond houden en ademhalen’. Adem in en uit, en nog een keer.

Laatste schooldag

Het is haar laatste lagere schooldag, opwinding. De laatste keer brood maken voor mij. Beetje weemoedig, vooral blij en nee, ik genoot er niet extra van. Hoog tijd, dacht ik. 

En er kwam geen ander moment tot nu, 18.30 uur en zit ik even rustig. Man maait, dochter turnt, zoon komt net thuis en speelt met de hond. We eten straks. 

Behoefte aan balans

In hoofdstuk 10 juli beschrijft Sarah de spagaat van vrouwen in hun dagelijks leven - synchronicity - en haar verlangen naar harmonie en balans. Tussen haar innerlijke wereld en de buitenwereld, het zichtbare en onzichtbare.

Behoefte aan harmonie als je leven chaotisch is en je geen rust vindt. Als je je voelt als een verkeerd beladen centrifuge, je stem harder klinkt dan je wilt en je antwoorden feller zijn dan nodig.

Geschenken van de zee

Sarah noemt een boek en dat is een fijn boek. ‘Geschenk van de zee’, van Anne Morrow Lindbergh. Over de balans tussen je dagelijks leven en zorgen voor jezelf, je Spirit. En dat in de verschillende levensfases. Heel mooi.

En leuk, het is niet alleen van toepassing op vrouwen, ook op mannen. Ik heb een exemplaar liggen op het nachtkastje hier tijdens de retraites.

Mystieke keuken

En dan, de mystiek in dit hoofdstuk! Van dat woord ga ik altijd rechtop zitten. En ja, er komt wat. Zit je? Sarah beschrijft een recept. 

Ik ontspande er totaal van toen ik het las. Mystiek ten top, dat het zo werkt. ‘t Is dat de boodschappen al in huis zijn, anders maakte ik dit. 

Stel je voor

Stel je voor, je hebt zo’n dag. Druk, heen en weer rijden, een zorg aan je hoofd, afspraken die gemaakt worden, afspraken die komen, tranen die rollen. En dan, haal je adem, en ga je koken. 

Je snijdt de gele en rode paprika en dunne reepjes, een rode ui, courgette en aubergine in blokjes. Italiaanse tomaten grof gesneden en alles wok je zacht in de fijnste olijfolie. Oregano en verse basilicum. De pasta kookt zes minuten. Je neemt een slokje wijn. Raspt de kaas. De focaccia ricotta rozemarijn is warm, de groenten beetgaar. Je mengt ze met de pasta, zout en verse peper, en roept iedereen aan tafel. Je zegt dank je wel en proost, op jullie gezondheid, liefde, gezelschap, op dit moment van tevredenheid, en lekker eten. Je voelt je dankbaar. En dag voluit geleefd, simply abundant. 

Dagelijkse spiritualiteit

Het echte leven gemixt met spiritualiteit. Spiritueel bewustzijn in de waan van de dag. Dat is de kunst. Stil in een klooster lukt het wel, midden in het leven is de uitdaging en het grote cadeau. 

Sarah sluit af met de woorden van de mysticus en schrijfster die het hoofdstuk ook opende.

‘Evelyn Underhill gelooft dat juist vrouwelijke mystici met wereldlijke verantwoordelijkheden vaak visionair waren. Omdat ze in staat waren om spiritueel bewustzijn te combineren met een groot praktisch vermogen. Devote liefhebbers van de realiteit, ondertussen verbonden met Spirit.’  

Nou, klinkt dat niet hoopvol, uitnodigend en fijn? 

Ik ga koken. Oh nee, eerst Carmen ophalen. 

X B

PS de realiteit was iets weerbarstiger. Ik net gekookt - heel zen, zoals beschreven, superfijn, een aanrader. Alles op tafel, ik roep, niemand komt.

Niet anders dan anders, ik toch boos, want, ik had een ander plan in mijn hoofd. Oh help. Grappig. Eenmaal compleet hebben we geproost en ja, dankbaar :-)

Fijne avond, mooie dag als je dit een andere keer leest, & liefs.

Bananensoes, vruchtenhartjes en een mandarijn

Wat een lief hoofdstuk vandaag, past bij het weer. 

Weer voor verwennerij. 

Ik schreef de blog van vandaag eigenlijk gisteren al, zie ik nu. In de PS. Het verhaaltje over Pickwick kersenthee. 

Nu je volwassen bent

Vandaag gaat over wat graag at als kind. En wat je jezelf, nu je volwassen bent, mag geven als je:

Chagrijnig bent, elk moment in huilen kan uitbarsten, als je zo moe bent dat je ogen er van branden (‘ga naar bed’, zegt Eric dan). Als je er aan toe bent dat iemand je over je rug wrijft en zegt, ‘shhht, toe maar… het is goed’.

Ik kan kiezen

Omdat ik het hoofdstuk eigenlijk al geschreven heb, kan ik nu:

1. Het hierbij laten. Ik zag een van de deelnemers gisteren bewust een dag vrij nemen van het 100 Dagen Project en dat zag er aantrekkelijk uit.

2. Nog wat schrijven over die laatste zin, als je er aan toe bent dat iemand je over je rug wrijft en je geruststelt.

3. Beschrijven welke favoriete kinderhapjes ik me herinner, ter inspiratie voor jouw trip down memory lane. 

4. Dieper ingaan op herinneringen uit je kindertijd, in het bijzonder als je geen herinneringen hebt of geen fijne herinneringen. 

1. vrij nemen

Niet schrijven is geen optie meer, ik heb al geschreven.

2. zorgen voor jezelf bij onrust en angst

Als je onrustig of angstig bent, kan een ander jou geruststellen en dat is fijn. Het is ook fijn om te weten hoe je jezelf gerust kan stellen.

Eerst stel je vast of het een reële angst is of irreëel (en niet minder waar). Reëel, ben je in gevaar, haal jezelf dan uit gevaar.

Ben je niet in gevaar, dan is angst het signaal dat je de verbinding met jezelf kwijt bent. Je bent buiten jezelf. Kunst is om terug te komen bij jezelf. Je energie, aandacht en je lichaam weer samen brengen. Dat kan je leren.

Bijvoorbeeld met intuïtieve ontwikkeling en ook, wat Sarah beschrijft, jezelf geruststellen. Een versie die ik mooi vind, is gebaseerd op Tibetaanse Lovingkindness meditatie en lijkt op wat Sarah ook beschrijft.

Deze techniek is prachtig verhalend beschreven in het boek Diana, Herself, van Martha Beck. Uit je hoofd, naar je lijf.

3. Wat at ik graag als kind?

Thee met biscuitjes die smelten in de thee. Café Noirs, likken tot je tong er pijn van doet. Mandarijnen, alle witte dingetjes er af. After Eight, stiekem van de schoorsteen pakken en de papiertjes er in laten zitten. Dame Blanche. Bananensoes, vruchtenhartjes en geroosterd brood met roomboter en gestampte muisjes. 

4. als kind?

Als je geen herinneringen hebt uit je kindertijd, of geen prettige herinneringen, dan kan je ook contact maken met je ‘jonge kind energie’. Je essentie, ziel, hoe je het ook wilt noemen.

Waarmee je intuïtief een klik maakt. Dat is het oorspronkelijke deel van jou, onder aangeleerd en aangepast gedrag. Daar contact mee maken is makkelijk. Een kwestie van doen, oefenen, vertrouwen en de verwachtingen thuis laten.

In The Artist’s Way staat het beschreven en leer je het op dagelijkse basis te doen. Met intuïtieve ontwikkeling leer je intunen bij jezelf, vragen stellen en luisteren naar de antwoorden die in je opkomen. Is fijn om te doen. En teruggekoppeld naar punt 2, je bent direct bij jezelf en waar je behoefte aan hebt.

Verwennerij

Soms heb je behoefte aan verwennerij. Warme sokken, fijne ochtendjas, heerlijke thuisbroek. Een puzzel misschien. En vraag iemand bij je te komen zitten. Samen cocoonen, verwachtingen laag, kachel hoog. En iets lekkers.

Liefs B

PS dank je wel voor het meelezen. Tot in de volgende, laatste 6 verhalen. Heb je vragen naar aanleiding van een blog, of wil je iets met me delen? Mail me.

Voedsel voor de familieziel

Vandaag gaat over voedsel voor je ziel. Of beter, voedsel voor je familieziel.

Eergisteren schreef ik er al over, de macaroni met ham en kaas van ma, de nasi van pa. Gerechten waarvan je voelt, wie ze voor je maakte. 

Koken met liefde

‘Neem kookles van ze, nu het het nog kan’, schrijft Sarah. Haar moeder is overleden en ze wilde dat ze had geleerd hoe ze háár bonensoep kan maken. 

Mijn moeder leeft. Ze maakt macaroni met ham en kaas voor Carmen. Haar boerenkool is de lekkerste en de koolschotel die zij maakt, maak ik ook.

Ik vind alles wat ze maakt lekker. Mam experimenteert uit kookboeken en van internet. Ze probeert van alles uit, heeft van nature smaak en het is altijd compleet. 

Van ma heb ik geleerd hoe je kookt met liefde. 

‘Ik kan niet koken’

Als ik niet oplet, zeg ik over mezelf, ‘ik kan niet koken’. Maar dat is niet waar. Ik kan zelfs lekker koken. Ik zeg maar zo na het eten, ‘dat was echt lekker’. De kinderen zeggen, ‘het was niet lekker, wel knap gemaakt’.

Zomersalade

Nu ik het er toch over heb, ik kook met gemak voor 6, 7 of 12 personen. Als het een bekend gerecht is, een kerstdiner was stressen en heb ik nog niet herhaald.

Ik kook makkelijk voor onverwacht bezoek. Op de een of andere manier heb ik het altijd wel in huis. Ik kook vooral met gemak voor verschillende leefstijlen - met vlees, zonder, vegetarisch, veganistisch, zonder zuivel, zonder suiker, glutenvrij en een beetje volgens de vijf elementen. 

Ik heb geen groot repertoire gerechten. Eric zegt dat hij verliefd is geworden op mijn stem en definitief voor de bijl ging bij de zomersalade. Die salade is voedsel voor de familieziel. De kinderen kennen het verhaal. 

Een traditie starten

Dat is grappig, bij de start van de blog dacht ik, ‘ik heb niet zo’n traditie gecreëerd. Wel een doorgeven, maar geen gestart.’ En toch wel, blijkt. Of er iets tussen zit wat de kinderen gaan herhalen? Voor bij me komen lessen? Ja! Ik weet er al een. Spaghetti bolognese, puur natuur. Carmen kan die al maken en de oudste zoon van Eric ook. 

Grappig. En ontroerend, en leuk. 

En jij?

En jij, als je er zo over nadenkt? Wat heb jij overgenomen van vroeger en geef je nu door? Welke traditie ben je gestart? Niet te snel zeggen, ‘niks’, zoals ik deed. Als je even mijmert, komt er wat. Misschien een gerecht, misschien de manier waarop je het maakt of iets anders typisch voor jou, met eten en drinken, in de keuken of op vakantie.

Op vakantie. Schiet me er weer een te binnen.

Mooie avond, lekker slapen voor zo.

Liefs B

PS

Op de foto zie je kersenthee van Pickwick. Ik kocht die vandaag. De bosvruchten kocht ik gisteren op verzoek van Carmen. Ik drink geen zwarte thee, maar de afgelopen dagen wel.

Mijn zusje herinnerde me aan de kersen variant. Die had pa altijd. In de ochtend, in de middag. Zo’n zoete herinnering. Hoe het werkt. De kinderen hebben geen flauw idee dat de familieziel wordt gevoed op dit moment. En dat hoeft ook niet. Ik zie het wel. Ik zie het aan hun ogen en ontspanning. Fijn. 

Comfort food

‘Hoe duurder het gerecht, hoe kleiner de kans dat je comfort food op je bord hebt’.

Ja, dat kan ik me voorstellen.

Schuim

Zodra van iets schuim is gemaakt, dan haak ik af. Dan moet de rest wel heel lekker zijn, wil ik het door de vingers zien. Schuim van courgette, schuim van passievrucht, schuim van een vis, helemaal erg. Te gekunsteld.

Behalve hazelnootschuimgebak. Daarvan is het de bedoeling dat het schuim is.

Eenvoudig, puur en herkenbaar

Comfort food is voor mij - ik heb er even over nagedacht net op de fiets - eenvoudig, puur en herkenbaar.

Het valt me op dat er geen vlees bij zit en weinig kaas. Chocolade ook niet, behalve in een pain aux chocolat, uit Frankrijk, of van de jonge Franse bakker hier in Wijk. Of Nutella op vers stokbrood, in Frankrijk.

Basisbehoeften

Het hoofdstuk begint vandaag met een citaat van M.F.K. Fisher, Amerikaans food blogger, geboren begin 1900.

Vrij vertaald, ‘onze drie basisbehoeften - voedsel, veiligheid en liefde - zijn zo met elkaar vervlochten. Denk je aan het een, dan denk je ook aan het andere.

Geluksgevoel

Comfort food stelt gerust, brengt je bij jezelf, in het nu. Maakt een zwaar hart licht. En wat dat voedsel is, is voor iedereen anders. Omdat je er zo van houdt, gebeurt er wat in je hersenen: serotonine komt vrij, het gelukshormoon.

Dan is het de kunst van goed voelen en luisteren, naar je lijf. Van Mac Donalds komt bij mij geen geluksgevoel vrij. Wel als ik kijk naar de situatie - de kinderen vinden ‘t geweldig, dus als we er zitten is het leuk.

Ik heb altijd een volle buik daarna en het gevoel dat ik voorlopig niet kan lopen. ‘Sorry lijf, even je best doen, verwerk het en dan ben je weer happy.’

Comfort food wordt vaak in een adem genoemd met verdoven. Dat is geen verwennen. Dacht ik net op de fiets.

Genieten van eten = herinneringen maken

Wat is comfort voor mij? Waar ontspan ik van? Is het alleen dat hapje, of ook het gezelschap en die omgeving? Want ik merk, afreizend in mijn gedachten, dat genieten van eten is gekoppeld aan herinneringen.

Zelfgemaakte pruimen- en abrikozen jam, in grote potten met een lange lepel. Met vers Frans stokbrood en roomboter. In de zon in de Provence, mijn ouders, zussen, Franse tante en nichtje. Jonge katjes met puntstaartjes, grind en een schommel.

Pizza in Portugal. Op een heuvel in de Algarve, met Eric en de kinderen, vino verde en de avondzon.

Pasta in Sevilla, ergens afgelegen in mijn eentje, Eric met voedselvergiftiging op bed. Een Napolitaan die de pasta vers maakt, Léon heet hij, en hij ziet er ook uit als Léon.

Tarte Tatin. Van bladerdeeg, roomboter, suiker en ananas. Met pan en al de oven in. Comfort food omdat het zo comfortabel makkelijk te maken is, zo lekker ruikt en goddelijk smaakt. Wel meteen eten, zonder ijs.

Eten met fruit in het algemeen, liefst warm. Als ik niet kan kiezen van de kaart, kies ik voor het gerecht met fruit. 

Indiaas in tl licht in Londen, met cola uit een blikje. 

En dan luisteren naar mijn lijf. Is het zo genoeg? Echt comfortabel is het als ik daarna nog kan bewegen, liefst licht en makkelijk.

Kandidaat voor comfort food

Net scheurde ik een recept uit de nieuwe Allerhande. Romaine sla, kersen, olijfolie, Libanees brood en dille. Lijkt me simpel, ik herken alles, inclusief fruit. En dille heeft altijd iets betoverends. Grote kans dat het comfort food is, en wie weet een blijvertje.

Liefs,

Barbara

Het goede leven

Ochtend

In het bijgebouw, in de ochtend. De zomer is koud vandaag. Gypsy ligt aan mijn voeten. Of in de buurt, want ik zit in kleermakerszit op de stoel. 

The Good Life. Zo heet het hoofdstuk vandaag. Als in, het simpele leven. Een Tevreden Leven, zo heet de vertaling.

Dat heb ik gemist, realiseer ik me. Ik heb me druk gemaakt, zorgen gemaakt. Over Gypsy, de veranderde samenleving, de sfeer.

Ik ben moe. Verlang naar een warme zomerdag en zitten op de steiger. Dat heb ik lang niet gedaan. Gewoon zitten en kijken.

back to basics

Vanochtend terug op de fiets, ik bracht Carmen naar school, dacht ik: wat wil ik? Waar heb ik behoefte aan? Basics dacht ik toen. Geen Instagram, geen nieuws, ik wil niks weten over Bridget of Corona.

Het hoofdstuk vandaag gaat over terug naar de basis.

Helen en Scott Nearing

Over het echtpaar Nearing, dat de natuur in trekt en daar gaat wonen, volledig zelfvoorzienend, in harmonie met de natuur. Het boek dat ze daarover schrijven heet Living the Good Life: How to Live Sanely en Simply in a Troubled World. Ze vertrokken tijdens The Great Depression in Amerika, begin jaren ‘30.

Het boek veroorzaakte destijds nog geen rimpel, later, in de jaren ‘70 werd het een bijbel voor zoekende babyboomers.

11 tips voor leven zonder stress

Helen Nearing schrijft in haar memoir, Loving and Leaving the Good Life, een reeks suggesties voor een minder stressvol leven. 

Mooi en rustgevend. Basic. Ik neem ze hier over: 

1. Doe het beste wat je kan, wat zich ook voordoet

2. Heb vrede met jezelf

3. Vind werk waar je plezier in hebt

4. Leef simpel. Je huis, kleding, voeding. Gooi rommel weg.

5. Maak elke dag contact met de natuur. Voel de aarde onder je voeten.

6. Laat werken je lichamelijke oefening zijn. Werken in de tuin, wandelen. Schoonmaken, denk ik er achter aan.

7. Maak je geen zorgen. Leef dag voor dag. Rond je dag af. Morgen weer een dag.

8. Deel elke dag iets met iemand. Als je alleen woont, schrijf een brief. Geef iets weg. Help iemand. 

9. Neem de tijd om je te verwonderen. Over het leven en de wereld. Zie de humor, daar waar je kan. 

10. Zie dat alles één is

11. Ben vriendelijk voor alle levende wezens. Bomen, dieren, mensen. En jezelf, voeg ik er aan toe, al vermoed ik dat dat voortvloeit uit alles daarvoor. 

Namiddag

In de namiddag ben ik de tuin in gegaan. Schoffelen tussen de vlinderstruiken. Lichamelijke oefening met vlinders op mijn arm. Daarna naar het meer gelopen. De zwanenbloem in de oude boot bloeit. Drie volwassen ganzen met zes kleintjes schoten het water in. Ik heb munt geplukt en thee gezet. Verse oregano over de salade gedaan.

Avond

En nu, avond, weer in het bijgebouw, in de zon, rond ik mijn verhaal af. Ik ga vroeg naar bed. Zonder elektriciteit, dat zou leuk zijn. Even in ieder geval, en vaker.

Liefs,

Barbara

Nog een kookboek?

De hoofdstukken in Simple Abundance zijn meestal één bladzijde, soms korter, of net iets langer. Zoals die van vandaag.

Voorgevoel

Meestal weet ik vooraf wel waar het over gaat. Heb ik een gevoel bij de foto die ik ga maken, of denk ik ergens aan, wat ik dan later terug lees. Als er niks spontaan binnenkomt, dan weet ik inmiddels, ik heb geen klik met het onderwerp die dag, geen lijntje.

Kookboeken

Zo dus vandaag. Over kookboeken. Ik verbaas me altijd hoeveel kookboeken er zijn en bijkomen. Staat er veel nieuws in? Wel een andere vormgeving, foto’s. Als zie ik daar ook overeenkomsten. 

Ik kijk ze wel in, ze beloven zoveel moois. 

Gisteren nog, ik was even in de bieb, had Energy & Vegan gereserveerd en nog niet opgehaald. Te laat. Ik probeer het nog een keer, maar eigenlijk weet ik al genoeg.

Sarah is gek op kookboeken. Ze wordt niet zo zeer gegrepen door seksscènes in een boek, ze is meer benieuwd wat de lovers voor en na de daad hebben gegeten.

Als ik wil

Een boek dat ik wil lezen, lees ik door alle obstakels heen. Dat zit in mijn tas, lees ik tijdens het koken. Als ik maar nieuwsgierig ben. Boeken die ik lees omdat het hoort of moet, ‘het zou goed zijn als...’, die duren eindeloos en krijg ik zelden uit. 

Generaties lang

Naarmate ik doorlees, begrijp ik meer van dit hoofdstuk. Ja, als je kookt sta je altijd met meer in de keuken. Met kookboeken én met generaties. Ik met mijn moeder, dochter en zussen, allemaal het macaroni-met-ham-en-kaas gen. De kinderen van Eric niet. Ze kijken nog altijd een beetje geshockt als dat ter sprake komt, de macaroni.

De nasi van mijn vader is favoriet. Hij leeft voort in de nasi, dat weet ik nu al.

Fantasieland

Kookboeken als een wereld vol mogelijkheden. Niet de bedoeling dat je alles maakt en eet.

Ah. Daar gaat het over. Ik zie zoveel en denk dat ik het allemaal moet maken. Een grote to do lijst. Nee, het is gewoon een fijne wereld om in te vertoeven, schrijft Sarah. Heerlijk, die geeltjes er tussen, met teksten als ‘ziet er lekker uit, misschien ooit, ga ik maken!’

Die geeltjes zitten er bij mij ook in, alleen lijkt op elk briefje te staan, ‘niet gemaakt, ook niet gemaakt, nog steeds niet gemaakt.’ Voor mij, hoe minder kookboeken, hoe beter.

Voor Sarah niet. Is het Fantasieland. Ze leest kookboeken voordat ze gaat slapen.

Oké. Weer wat geleerd. Daar hou ik wel van. 

Liefs, B

Loslaten

Ik heb er nu een tijdje naar zitten kijken, zaterdagochtend in het bijgebouw. Twee spinnen in mijn holy space.

Eerst dacht ik, ‘ik laat ze zitten’. Een vorm van loslaten.

Tot ze begonnen te lopen, en ik herinner me een strip van Barbara Stok. Zij maakt heel grappige stripjes. Over dat je nooit ontslag moet nemen als je ongesteld bent, bijvoorbeeld.

De strip die ik nu bedoel, gaat over spinnen. Helaas geen plaatje, wel de tekst: wat is enger dan een spin? Een spin die je eerst nog zag zitten en nu niet meer.

Reken maar.

Dus heb ik ze buitengezet. Losgelaten.

Vandaag gaat het over loslaten in Simple Abundance. Een van mijn lievelingsonderdelen van de Wet van Aantrekking. Niet de makkelijkste.

Laat je gehechtheid aan het resultaat los. 

Droom, doe, laat los

Dat is geen ontslag van inzet, het werk doen en moed hebben. 

Nee, je wenst en verlangt, vurig. Daar is al moed voor nodig. Je geeft het zuurstof en voeding, je aandacht. En dan laat je het los. 

Zoals Willem de Ridder heerlijk grappig zegt, ‘heb volledig vertrouwen in het resultaat en accepteer iedere andere uitkomst met evenveel plezier.’ 

Vertrouwen dus. 

Nu ga ik de hond uitlaten en hoop vurig op een bruggetje naar de start van deze blog, de spinnen.

..

Helaas. ‘t Universum heeft andere plannen. Geen brug naar de spinnen, loslaten maar :-)

Havingness

Wat me wel te binnen schoot tijdens het wandelen is eigenliefde. Je vermogen om je resultaat in ontvangst te nemen. Havingness. Het onderdeel van de Wet van Aantrekking dat vaak over ‘t hoofd wordt gezien. 

Andere keer daarover, voor nu: ga voor de spiegel staan en zeg tegen jezelf: ‘ik hou van jou. Met alles erop en eraan. Ik hou van jou, onvoorwaardelijk.’

In het begin ongemakkelijk, maakt niet uit. Elke dag doen, zonder moeite, een minuut is al voldoende. Laat het resultaat maar los.

Zielhonger

Toen Eva de hap van de verboden vrucht nam, bracht ze ons honger naar meer. 

Gelukkig maar.

Nieuwsgierig

Nieuwsgierigheid, verlangen.

Nieuwsgierigheid zie ik als richtingaanwijzer. Naar jezelf, naar wat je wil.

Waar ben je nieuwsgierig naar? Waar lichten je ogen van op als je er over praat. Waar veer je van op? Waar opent je borst van, reikt je hart naar uit, recht je je schouders om, openen je je sleutelbeenderen van? Waar wil je naar toe, wat wil je ontdekken?

Volg vreugde en enthousiasme.

Follow your bliss

‘Te veel, te eng, ik weet niet waar ik uitkom als ik begin. Ik ben niet nieuwsgierig.’

Je hoeft niet meteen de volle disco in te stappen. De deur op een kiertje, waar het licht door valt. Als een kat, je pootje er tussen en iets wijder openzetten.

Follow your bliss.

Nieuwsgierigheid als een rafeltje, een touwtje los in ‘t weefwerk. Trek er aan en kijk wat er volgt. Net als in een breiwerk. Als je het uittrekt is het ook zo mooi. Anders. Ook mooi. Nieuwe mogelijkheden, een andere kijk.

Rust, Reinheid en afwisseling

Een rectificatie van gisteren. Ik gedij bij regelmaat en ritme, een veilige basis. Gezond eten, bewegen, voldoende slaap. Als ik mezelf daar niet in voorzie, dan krijg ik er last van. Niet direct, maar na een tijdje wel. Dit zijn de behoeften van mijn lichaam.

Hetzelfde met inspiratie, nieuwe input, mijn nieuwsgierigheid volgen. Ik kan even zonder, maar niet te lang. Dan word ik kribbig, ongedurig. Dat zijn de behoeften van mijn ziel, mijn energie. 

Mijn lichaam voed ik met vitaminen, pilates en slaap, mijn energie met beelden, fantasie en ervaringen. Voedsel voor je lichaam, voedsel voor je ziel. 

Het hangt samen, het werkt samen. 

Net als Eva, de appel en jij. 

Fijn weekend.

Liefs, B

PS elke ochtend, in de Morning Pages, vraag ik aan het einde van pagina 3, ‘KB - kleine Barbara -, wat wil jij, waar heb je zin in vandaag?’ Daar komt vaak iets anders uit dan op de planning staat, maar zelden iets dat ik niet wist.

Het bijt elkaar niet. Meestal is het simpel te integreren, vult het aan en fleurt het op.

Dat zijn leuke onderonsjes in de ochtend. Noem het je innerlijk kind, je wijze zelf. Of je intuïtie. De ochtendpagina’s zijn het eerste instrument uit de Artist’s Way. Zo staat de vraag ‘wat wil jij?’ vanzelf op de agenda. Daarvoor vroeg ik het mezelf, ongeveer, bijna nooit.

Tevreden

Ik weet niet of ik het nou opschreef, of alleen in mijn hoofd had. De beste remedie bij groeipijn is ouder worden. Groeipijn, leefpijn. Ouder worden, en ondertussen zorgen voor jezelf. 

Ouder worden

Sarah schrijft er vandaag over. Rond haar twintigste was beroemd worden wat ze wilde, vanaf dertig jaar een gevulde bankrekening. En in haar veertiger jaren, als ze Simple Abundance schrijft, realiseert ze zich dat beroemd zijn, druk zijn, en die bankrekening een hoge prijs hebben. Er is één ding wat ze verlangt, en dat is tevredenheid. 

Tevreden

Oh, herkenbaar. Niets zo ontspannend en zoet als tevredenheid. Tevredenheid tintelt zachtjes in je lichaam. Als een helder stroompje dat je ziet in de bergen. Na het wilde neerstorten van water, waar je haren van wapperen. Daarna, een lichte helling door vruchtbaar groen, groen, groen, met glanzende boomwortels.

Dat zo.

Comfortabel

En ze weet, ik ook, dat je het meest gelukkig bent als je ook comfortabel bent. Je rekeningen kan betalen, voorzien bent in wat je nodig hebt. Kan toegeven aan een paar dingen die je wil, en een keer zegt, ‘ja, die neem ik’, die droom van een jas, tas, schilderij, zonder te kijken naar de prijs. Oké, bij een schilderij misschien toch even kijken.

Tevreden dus. 

Verlangen

Vraag jezelf eens, in de komende 24 uur die voor uitgestrekt voor je liggen, waar heb je nou echt zin in? Sarah in een vers broodje tonijnsalade voor lunch. Waar verwen jij jezelf mee? Ik met groene thee jasmijn en een boek, een kwartier is al heerlijk. En een schoon bed.

Net zoals negatieve verslavingen je besluipen door de dag heen, zo doen je positieve verlangens dat ook. Geef daar eens voorrang aan?

Meer van wat je wel wil neemt de plaats van wat je niet wil. 

Wat heb ik nodig?

Vraag jezelf, ‘welke verlangens tellen nu? Wat heb ik echt nodig om tevreden te zijn?’ En dan, voeg drie momenten in je dag, vandaag, of morgen als je dit ‘s avonds leest, die jouw lichaam, geest en ziel verzorgen. Dat kan ook een klus zijn, die je voor je uitschuift. Maak die fijner en rond het af, tevreden.

Tevredenheid. Niet als in settle for less, tevreden zijn met minder. Maar vervuld zijn met meer, meer van wat er toe doet voor jou. En dat verschuift met de jaren. 

Liefs B

Les van de tuin

‘Het enige dat je hoeft te doen is wachten, tot het zich ontvouwt en aan je toont. ‘t Enige wat je hoeft te doen is stil zijn en tijd nemen, om op te merken wat er in je leeft, en je zal het zeker vinden.’ 

Findhorn

Zegt Eileen Caddy, een van de oprichters van Findhorn, een Spiritueel centrum in Schotland, opgericht als tuin. ‘Een spiritueel tuincentrum dus’, dacht ik onwillekeurig. Ik vond het een te leuk grapje om er uit te halen. Straks nog een.

In week 4 van The Artist’s Way staat als opdracht een uitgebreide Artist Date. Een weekenddag, of een met een nachtje over, of twee. Findhorn lijkt me leuk. 

De wet van aantrekking

Wat ik lees in dit hoofdstuk is de Wet van Aantrekking. Vraag en het wordt gegeven, je oogst wat je zaait. Plant je een appel, dan krijg je geen peer. Zaai je een biet, dan oogst je geen radijs. 

Neem de tuin als spiegel.

Je hebt een wens, een zaadje. Je cultiveert de grond, plant het zaadje, geeft het water en dan, rust. Wachten. Je graaft het niet op om te kijken of het al aanslaat, je zou de tere wortels beschadigen. En dan, groeit het en bloeit het.

Je doet het werk, je verwacht het mooiste en wacht geduldig tot het rijp is. Het zaadje, je plan, jouw hartenwens. 

Het Universum regelt de details

Toch een verschil met de tuin, en ook weer niet.

Sta open voor de verschillende verschijningsvormen van het resultaat. Het kan anders zijn dan je had verwacht, en toch dezelfde essentie hebben. 

Het makkelijkst te onthouden is: focus op hoe je je wilt voelen en het Universum regelt de details.

Bijvoorbeeld. Je wilt fijn wonen, dat is je wens. Misschien een villa en even lief een tiny house, laat je verrassen. Nog een voorbeeld. Je wens is genieten van wat je eet, of gezond eten. Dan is een biet of een radijs om het even, allebei goed.

Een mopje

Een man staat op het dak van zijn huis en het water stijgt. Hij bidt tot God, ‘kom me redden’. Er komt een boot langs, ‘vaar mee’, zegt de schipper. ‘Nee’, zegt de man op het dak, ‘ik wacht op God, hij komt me redden’. Het water stijgt en de man bidt harder, ‘God, red me!’ Weer een boot, ‘vaar mee’. ‘Nee, dank ik wacht op God, hij komt me redden.’ Ook de derde boot laat hij passeren. Het water stijgt, de man verdrinkt. In de hemel zegt hij boos tegen God, ‘ik vroeg u om hulp, waar bleef u nou?!’ ‘Ik heb drie boten gestuurd’, antwoordde God. 

Een heel grappig mopje. 

Liefs B

PS Deepak Chopra heeft de Wet van Aantrekking duidelijk uitgelegd aan de hand van een tuin, in het kinderboek ‘7 Wegen naar een gelukkig leven’.

PS deze radijs is mijn lievelingsillustratie van Sanne van der Bruggen, zo helder en mooi. De eenvoud en, de kleuren. Wow.

Een radijs was ‘t eerste dat ik ooit zaaide als kind, of het tweede, na heel veel bonen (die ik wel opgroef om te kijken of ze het deden, bonen kunnen wat hebben). In mijn radijzenoogst ontdekte ik wormpjes, dat vond ik zo vies. Het duurde even voordat ik radijzen weer vertrouwde, zelfs uit de winkel. Soms check ik ze nog.

Radijs verkrijgbaar als ansichtkaart via www.sanneschildert.nl. Ook een prachtige sinaasappel daar.

Snoeien

Over snoeien vandaag. De tuin, en natuurlijk, jezelf. 

Moet je snoeien?

Ik ben er niet over uit nog, het nut van snoeien. Moet je nou actief ingrijpen of de natuur zijn gang laten gaan? Ook hier geen optimum, wel een balans, denk ik. 

Sinds ik een grote tuin heb, denk ik na over dit onderwerp. De mens cultiveert de natuur om in te leven. Als je er van uitgaat dat de mens deel van de natuur is, dan hoort snoeien erbij. 

Is het beter? Of anders?

Hoe het uitpakt, snoeien, is voor mij nog altijd een verrassing. De appelboom heb ik een keer te kort gesnoeid, met nul opbrengst in ’t jaar er op. En groeit ‘ie nu als nooit tevoren. De tijd voor de zomersnoei is net geweest en ik durfde het niet aan dit jaar. Ik sla een keer over.

De vlinderstruiken zijn prachtig. Die snoei ik elk jaar, al heb ik ze dit jaar voor het eerst niet getopt. En ik zie, minder bloemen, maar wel veel grotere. Dus. Gewoon anders. 

De hortensia’s snoei ik. Een keertje tegen alle advies in met de grond gelijk. Het eerste jaar was nog aftasten, maar nu zijn ze ongekend sterk en mooi. 

Dus ja, snoeien werkt. Of dat nou beter is, of alleen anders, daar ben ik nog niet over uit.

De natuur snoeit voor je

Als je zelf niet snoeit, snoeit de natuur voor je. In ons land door de wind vooral. Dan liggen overal takjes voor de vogels. Na vuur vruchtbare as. Als ik zelf snoei, laat ik veel klein spul liggen voor de vogels.

Snoeien in je agenda

De natuur als spiegel. Hoofdstuk 29 juni gaat ook over snoeien in je eigen leven. In je agenda bijvoorbeeld. De dingen die je niet wil, maar doet uit beleefdheid. Als in je agenda meer dingen staan die je niet wil dan wel, dan zou ik gaan snoeien. Het is jouw leven en je leeft niet uit beleefdheid. 

In die 10 tips voor een gelukkig leven, waar ik eergisteren over vertelde, staat de tip, ‘omring je met mensen waar je blij van wordt’. Blij, bij tot rust komt, of energie van krijgt. Waar je bij gedijt in ieder geval.

Weerstand

Dan kom ik op weerstand. Van weerstand groei je ook. Van tegenslag groei je. Moet je dat dan actief opzoeken, zoals als het snoeien van de druif. Moed moet, de arena in? Of regelt het leven de weerstand zelf wel, soms hard en genadeloos.

Life accidents en invloed

Over levensgebeurtenissen schrijft Sarah ook vandaag, en dan de minder prettige, life accidents. Met het citaat van John Lennon, ‘life happens while you were busy making other plans’. Hij had een vooruitziende blik.

Het leven zorgt voor deze gebeurtenissen, of je wilt of niet. Ziekte, dood, scheiding. Levenspijn. Net als wind en brand.

Ik weet het niet. Op kleine schaal kan je zeggen dat je invloed hebt, of grote schaal is dat een illusie denk ik. Na een ijstijd volgt een periode van warmte en dan weer ijs. Misschien door ons toedoen versneld.

Invloed. Gezond eten, voldoende slaap. Ik zou het niet doen om iets te voorkomen. Waar je op focust, groeit. Wel om iets te behouden of te winnen, je gezondheid bijvoorbeeld, omdat je er goed bij voelt.

Geluk en tevredenheid

En wis geluk en tevredenheid niet als factor. Serotonine en andere neurotransmitters, misschien wel belangrijker dan je zuur/base verhouding gestuurd door een dieet.

En genen. De een rookt en drinkt zich te pletter en wordt 105, de ander laat alles wat God verboden heeft en sterft na drie weken met pensioen.

Tijd voor kansberekening en statistieken, maar dat laat ik even.

Groene smoothies

De vader van Eric is een kat met meer levens dan gemiddeld. Ik denk dat de zuurgraad van gezond eten hem allang de das om had gedaan. Ik heb een keer geprobeerd hem aan de groene smoothies te krijgen en een veganistische eetstijl. Hij heeft het echt geprobeerd, de vier weken die we als proef hadden afgesproken. Hij keek me zo zielig aan, net als Gypsy die wil spelen als ik wil studeren. 

Het geheim van de longlivety van schoonpa is zijn optimisme volgens mij, in het nu zijn, niet bang, ondernemerschap, sociaal zijn, en dansen. Denk ik. Ik heb geen idee eigenlijk.

Over ingrijpen

Snoeien, helpen, leiden, zoals een boon de lucht in en Felix de toetsweek door. Ik herinner me nog heel goed de paar keer dat ik door het leven ben gesnoeid. Tot op de grond, mijn hart in scherven. En toen, heel zacht, geconcentreerd en bewust weer opgebouwd, met en zonder hulp. Uit die periode heb ik mijn grootste lessen en de meest waardevolle inzichten.

En nee, dat is niet waar. Ja, grote lessen en waardevolle inzichten. En die heb ik ook uit mijn leven daarna, met geluk en voorspoed. 

Dus, snoeien of niet? Actief of vanzelf? Ik stop met schrijven, hier ben ik nog niet over uit.

Mooie dag, 

Liefs, 

B

PS er is een boek in dit licht, dat ik wel wil lezen, ‘Alles gebeurt met een reden en de andere leugens die ik koesterde’, van Kate Bowler. 

Ik denk dat het gaat over en/en, niet het optimum, maar balanceren... Nee wacht, ik lees het eerst.

Verpotten

Een prachtig hoofdstuk vandaag.

Zo lief en aanmoedigend. 

Het gaat over verpotten. De plant, en jezelf, ruimte geven om te groeien.

Verpotten. Ik dacht er aan toen ik vanochtend mijn koffie pakte op weg dit hoofdstuk.

Hoe kwam ik er bij?

Ik droomde het

Ik droomde vannacht dat ik een oase van planten had. Twee tafels vol. Ik was ze vergeten water te geven. Deze droom ken ik van vroeger. Vergeten de baby te voeden, de katten geen eten. En niet een uurtje. Nee, paniek-veroorzakend lang vergeten. 

De planten in mijn droom waren te redden. Ze hadden water nodig, voeding, en, een nieuwe pot.

Voorbereiding

Bij mij staan ook een paar planten die toe zijn aan nieuwe aarde. De koffie liep door en ik dacht, een plantentafel, waar je alles bij de hand hebt. 

Net als een opgeruimde gereedschapskist, voorraadkast, kruidenlade. Een mand voor de bonte en een voor de witte was. Schuren, plamuren en afnemen voordat je gaat schilderen. In een legging naar de sportschool in plaats van je spijkerbroek. 

Voorbereiden.

Voordat ik de zakken aarde heb gevonden, cactusaarde, stekaarde, gewone aarde, en een geschikte pot, dan schuif ik de klus al door. En dat is nog allemaal in mijn hoofd.

Soms is een sprong te groot. Van wortels uit de pot tot fris in nieuwe aarde. Daar zitten stappen tussen. 

Maak het behapbaar

Deel het project op in behapbare stukken. 

Ik doe het deze dagen met zoon Felix. Project toetsweek. Ik ben voor eigen verantwoordelijkheid, zelf ontdekken en leren van je eigen fouten. Maar als ik er nu niet naast ga zitten, hem help met plannen en er op toe zie, met een strenge hand links en paaien rechts, dat hij het werk ook echt doet, dan komt het neer op toezien hoe hij verzuipt. In iets wat hij nu gewoon niet overziet.

Deel het op in hapklare brokken. 

De eerste stap

Als je wilt gaan tekenen, dan is je potloden slijpen een mooie eerste stap. Daarna zie je het wel weer. Ruikt nog lekker ook. 

Als je wilt koken, is het fijn als je de boodschappen in huis hebt, ze op een rijtje op het aanrecht legt. Met ruimte. Niet tussen de vaat, de broodtrommels en het hondenvoer. En als eerste stap, een lijstje. 

Elke reis begint met de eerste stap.

Aan je taks

Verpotten, wanneer doe je dat?

Als de wortels de rand van de pot raken en daar ophopen, ‘t gaatje uitkomen op zoek naar frisse lucht en voeding. Dan hebben ze geen ruimte meer en zijn ze toe aan verpotten. Dan ben je al rijkelijk laat. Geen groeimogelijkheden meer. Ze zitten aan hun grens. 

Dat gevoel kennen wij ook. Als je aan je taks zit. Niet veel meer kan hebben. Als je opstaat en er is niets die dag waar naar uitkijkt. Wel eisen, verplichtingen en routines, maar niks waar je blij van wordt. Geen voeding.

En dat gevoel duurt dagen, weken, bewaar me, jaren. Dan is het tijd om jezelf te verpotten. En dat betekent niet scheiden, ander werk en verhuizen. Dat betekent, iets nieuws, iets anders.

Voedsel voor je ziel

Een cursus. Frans leren, gitaar spelen. Leren tuinieren in potten. De kneepjes van bollen poten in de herfst. Ayurvedisch koken met elementen, een make-up tutorial, een basiscursus aquarellen, leren masseren deel 1, een cursus Creatief Schrijven, naar een spa voor je voeten. Solliciteren naar een baan, voor de lol. Nieuwe onderbroeken kopen, sokken. Het hele setje vervangen, hup uit de lade, en een nieuwe lading er in. Naar de Hema en eentje van de Bijenkorf. Een nieuw parfum gaan ruiken, zomaar. Niet om te kopen. Onderzoeken. Kleine stapjes, weet je nog? De naaimachine in ere herstellen. Enzovoort. 

Vruchtbare grond

Vruchtbare grond. Zuurstof. Uitzicht. Het is geen oorlogstijd en het hoeft niet nuttig te zijn. Please, laat het niet nuttig zijn. Doe het omdat je er van gaat giechelen als je er aan denkt, kriebel van krijgt in je buik, het een beetje spannend vindt zelfs. Buikdansen, paaldansen, oefenen met een jade ei. 

Liefdevol en behoedzaam, en fouten maken mag

Verpotten gaat liefdevol en behoedzaam. Je tikt het plantje uit de pot. Dan zachtjes de oude aarde los masseren. Misschien onder geruststelling wat oude wortels wegsnijden. Het bedje van zachte verse aarde staat klaar. Liefdevol en op gevoel de aarde verspreiden langs de rand, zachtjes aandrukken. Je weet niet precies hoe hard, doe maar wat, op gevoel. De plant kan wel wat hebben, ‘t is geen zaailing. Een beetje water en schaduw de eerste dag, en daar. Heb je de plant verpot. Voor de komende twee jaar klaar. 

Als ik het zo lees, dan krijg ik er zelfs zin in. Ik weet al wie nieuwe aarde nodig hebben, ik heb het vannacht nog gedroomd.

Liefs B

PS Het lijkt zo simpel, iets leuks doen voor jezelf, jezelf voeden, een plant verpotten. Maar vaak kom je er niet aan toe. En op een dag weet je niet meer waar te beginnen. Dan is het fijn als je aan de hand wordt genomen. Stap voor stap, tot je een ritme hebt gevonden, waarin je zorgt voor jezelf en daarmee voor anderen. The Artist’s Way neemt je aan de hand.

Een wegkwijnende plant verpotten staat als opdracht in week 12 (de laatste week) van The Artist’s Way. En al die andere suggesties, van nieuwe sokken tot buikdansen vallen in de categorie Artist Date. Als je ze niet op de agenda zet, doe je ze niet. 

Vriend van de arts, trots van de kok

Dag 82 in het 100 Dagen Project, nu gaat het snel.

Ik neem me voor om niet af te tellen, want ik voel, ik heb ook behoefte aan mijn handen weer vrij. Een keer niet een verhaal schrijven. En terwijl ik dat schrijf, mis ik het al. 

Alles is altijd in beweging

Een mooi voorbeeld van ‘het optimum bestaat niet’.

Alles is altijd in beweging. Zoekt een balans. Als dingen stil staan, of liggen, zijn ze dood. Cellen, mensen, je geest.

Kijken met andere ogen

Over een bepaalde grens, de helft, iets later, gaat het snel. Je vakantie, en ik ben bang, je leven ook. Been there, done that. 

Afwisseling houdt het levendig. Daar hoef je niet voor op reis, de dingen bekijken met andere ogen doet het ook. En dat doe je door je te blijven ontwikkelen, iets te lezen, naar binnen te reizen in een meditatie.

Of, zoals Eric het doet van nature, makkelijk doorspoelen. Vergeven, over dingen heen stappen, niet in blijven hangen. Uit je hoofd, in je lijf. Enzovoort.

10 tips voor een gelukkig leven

Lang geleden, oh jee ik voel me altijd oud als ik dat schrijf, knipte ik een stukje uit, of misschien Eric voor mij, uit de krant. Het zal Eric zijn geweest, ik lees geen krant.

Over de ingrediënten voor een gelukkig leven. 10 stuks. 

Ik zoek het op, ik denk dat ik er een foto van heb gemaakt of het ligt in mijn bakje met speciale dingen.

Sommige dingen onthou je, bewaar je. Leuk is dat. Onderschat die niet. Die kunnen een leidraad zijn. Beelden, tekst, spreken tot je verbeelding. Je oog viel er op, het raakte iets aan. Het zijn richtingaanwijzers, uitnodigingen. 

Loslaten

En ja, het kan zijn dat iets zijn of haar betekenis weer verliest, gelukkig maar, anders raakt je bakje vol. Dan vergeet je dingen. Dat medicijn, het voedingssupplementen, te schrijven, die sport, de edelsteen, etherische olie, de vriendschap. Als het blijft trekken, dan kom je er op terug. Als het de betekenis voor jou heeft verloren, de aantrekkingskracht, dan laat je het los. 

Oh jee, zo’n ochtend. Teveel ideeën die langskomen. En dan pas ik toe wat ik gisteren schreef: als iets belangrijk voor me is, komt het vanzelf weer langs. Oh, en dat schreef ik net ook.*

Kruiden

Ik wil het nog hebben over kruiden. 

Daar gaat het vandaag over in Simple Abundance. 

In navolging van kamerplanten met bloemen die geuren. 

‘Kruiden zijn bij uitstek geschikt voor een binnentuin’, zegt Sarah. Potjes met kruiden, op het aanrecht, de vensterbank, die je betoveren met hun geur en verwennen met hun smaak. In het Romeinse Rijk zeiden ze dat kruiden vriend van de arts en de trots van de kok zijn. 

Reislustige munt

Bij mij doen kruiden ‘t binnen niet. Dat zijn gauw zielige, kale steeltjes. In de vrije grond doen ze het hier wel. En hier bedoel ik op het hele terrein, vooral rond het meer. 

Daar staat munt. Zoveel. Ik heb er een keer over geschreven, ik zoek het op. Ah, in een Instagram post op 28 september 2018. De moestuin van de buurvrouw was een mislukt project, ze gooide de resten in de kant van het meer en dat is gaan groeien. Heel veel munt. Zoveel, dat ik munt koop bij de AH. Echt. Bizar. Alsof het to much to handle is. Nu ik ‘t hardop schrijf, klinkt het behoorlijk maf. Schaarste trekt aan. Overvloed zien we over te hoofd. 

Standvastige oregano

Het andere kruid staan onder een vlinderstruik. ‘t Springt niet over zoals het munt, verhuist niet naar een andere vlinderstruik. Het groeit weelderig onder één struik. En ruikt zo lekker. Oregano. Ook daar schreef ik over, in dit 100 Dagen Project, op 4 mei.

Ik ga zo even kijken hoe het er bij staat. Toen ik daar de oregano ontdekte, dacht ik, ‘ik zaai alle kruiden gewoon onder de vlinderstruiken’. Maar er lopen ook katten, ik vertrouw ‘t niet helemaal. 

Geven en nemen

Kruiden. Een suggestie bij afsluiting van dit hoofdstuk, een gebruik van de Native Americans. Heel mooi. Als zij kruiden plukken, zingen ze, en strooien ze zaadjes terug op de aarde. Wow.

Nu begrijp ik beter waarom mijn kruiden het niet doen in een potje op het aanrecht. Ik pluk maar geef niet terug. Ik ga kruidenzaadjes kopen, en voor elk blaadje basilicum dat ik pluk, strooi ik zaadjes terug bij de vlinderstruiken. Rozemarijn, tijm, salie. Salie! Sinds Gypsy er is, ook weinig katten.

Geven en nemen. Het optimum bestaat niet, maar bij benadering is het al fantastisch. 

Liefs, 

Barbara

* Als je dat een leuk onderwerp vindt, lees Big Magic, van Elizabeth Gilbert. Over leven, creëren, magie, energie en ideeën, als vrij rondzwevende entiteiten, die verlangen naar geboren worden. Gemanifesteerd. Niet bij jou? Dan wel bij iemand anders.

Zo schijnt, en ik geloof het wel, dat tegelijk op verschillende plekken in de wereld de evolutie theorie werd ontdekt. Darwin was de sterkste en werd vader van deze theorie. Over de dame die gelijktijdig hieraan werkte,heeft Elizabeth Gilbert een boek geschreven, Het Hart van alle Dingen. Mooi boek voor de zomervakantie. 

In het paradijs

Ooohh…

Ik schreef het gisteren niet op. Of wel, en haalde het weer weg. Want, deze bloeiende planten, horen die wel hier, in de uitgestrekte uiterwaarden? 

Bloemen die geuren

Kamperfoelie, jasmijn, clematis Rubens, die roze met een geel hartje, die er uitziet én ruikt als een spekje. 

Terwijl ik het schrijf scant mijn derde oog naar geschikte plekken, buiten én binnen. Voor bloemen die geuren. Niet zomaar, nee, paradijselijk. 

Artist Date

Sarah maakt er een gewoonte van om eens per maand een tuincentrum in te lopen, om te ruiken welke planten met bloemen geuren. Alleen al om te herinneren dat wonderen bestaan.

Dat klinkt als een Artist Date. Een wonder binnen handbereik.

‘Hoe fijn is het’, schrijft ze, ‘om tijdens je dagelijkse ronde door het huis je zintuigen te strelen met geurende kamerplanten.’ Hm, ja, kan ik me iets bij voorstellen. Misschien dat ik dan zelfs een dagelijkse ronde ga doen.

Rob Herwig

Ik heb nog een paar boeken van Rob Herwig, auteur van boeken over tuin- en kamerplanten. Vooral de boeken over kamerplanten was ik dol op. Ik heb er nog een stel op Martkplaats gekocht. Rob Herwig is dol op planten met bloemen, lekker jaren ‘70.

Mijn eerste reactie is, ‘nwah, ouderwets.’ In tweede instantie denk ik, ‘hé, die jasmijn komt binnen handbereik’. En wat is leuker dan een cactus? Een cactus die bloeit. Ik ga de boeken er eens bij pakken. 

Gewoon, voor de lol, ter inspiratie. 

Synchroniciteit

Zie, ik krijg een herkansing, synchroniciteit heet dat. Als iets bij je past, komt het terug. Eerst schreef ik ze af, de bloeiers, horen hier niet, ouderwets. En nu? Heb ik de jasmijn voor binnen al gevonden, in Het Grote Kamerplanten Boek.

Wordt vervolgd.

Liefs,

Barbara

PS Ik Google net op Rob Herwig en kom op de website van zijn dochter Modeste Herwig. Zij geeft al jaren workshops, in de Botanische Tuinen in Utrecht. Over tuinaanleg, kleur, tuin fotografie, tuinieren in potten. Superleuk. Dat zou nou typisch een Artist Date zijn.

De Artist Date is een instrument uit The Artist’s Way. Eens in de week neem je jezelf mee uit. Puur voor de lol, uit nieuwsgierigheid. Niet omdat je dat nou toch echt eens zou moeten doen, algemene ontwikkeling blabla. Nee, omdat je er toe voelt aangetrokken, al heb je geen flauw idee waarom.

Doel is je vijver vullen, je bron, met inspiratie. Waar je energie van krijgt, uit kan putten. Eigen zuurstofmasker eerst voordat je het bij een ander opzet.

Meer over The Artist’s Way lees je hier.

Wat wil je?

Dat is een grote vraag met weinig woorden.

‘Je tuin is zo mooi en weelderig als het verlangen in je hart’, schrijft Sarah vandaag. 

Wat wil ik?

Dus, wat wil ik? Nu, niet voor altijd.

Die vraag sla ik over in mijn tuinwensen.

Kew Gardens

Ik had nergens zo’n leuke tuin als op het balkon in Amsterdam. En, omdat ik op de bovenste verdieping woonde, had ik ook een binnentuin in het trappenhuis, het licht viel door het glazen dak. Een soort Kew Gardens met hangplanten. 

Daar ging het vanzelf. Als ik nu vraag, wat was het ingrediënt? Dan is het voor de lol en nieuwsgierigheid, niet voor de mooi.

Mijmeren

Neem de tijd om even te voelen, te fantaseren. Op je rug in het gras, op de bank. Zittend in een stoel werkt ook prima.

Oké, B, je wil iets met tuinieren, wat wil je dan?

Bietjes, kwam ik op, die vind ik het leukst. En bollen. Heel veel narcissen in de voortuin. Dahlia’s prachtig, maar poten, uitgraven en overwinteren, nee, daar word ik niet blij van. Misschien in fase 2. Salie

Wat een leuke vraag is dat, wat wil ik. Bietjes, narcissen, salie en onderzoeken. En aan de slag. Dat voelt direct een stuk dichterbij.

Liefs Barbara

Beauty in de vaas

Heel soms op Facebook plaats ik een foto met de tekst ‘schoonheid in de vaas’. Dat is het dan ook precies.

De foto’s stuur ik ook naar de bloemist, alsof hij niet weet hoe mooi zijn bloemen zijn. Toch, hij is er blij mee. Het is ook fijn om dingen van een andere kant te bekijken, daar blijf je wakker van. 

En je herwaardeert. Zo werkt het ook met jouw talenten. Daar ben je zelf al jaren aan gewend, je ziet ze niet meer. En maar zoeken, ‘wat is nou mijn talent?’ Daarom is het leuk om aan vrienden en minder bekenden te vragen, ‘welke drie positieve kenmerken zie je bij mij?’ 

Schoonheid in de vaas dus. 

Bloemen! 

‘Liever bloemen op tafel, dan diamanten om mijn nek’ - Emma Goldman. Een grote ja hier. 

Eens per week heb ik verse bloemen op tafel. Vaak van de bloemist, die weet wat ik mooi vind experimenteert.

Aangevuld met bossen van de AH en eigen tuin. De meeste bloemen blijven in de woonkamer en mijn werkruimte, maar zoals Sarah vandaag zegt, ‘wat dacht je van de keuken, de badkamer, je slaapkamer?’

Uit eigen tuin heb ik nu roosjes, vrouwenmantel, de bloemen van zevenblad en hortensia’s in drie kleuren. En, heb ik gisteren ontdekt, een wilde lathyrus. Of iets dat er op lijkt. Bij de kapper stond die in de vaas, ‘hé, die zit bij mij tussen de rozen.’

In een oogwenk van onkruid tot luxe product. Over dingen van een andere kant bekijken gesproken. 

Mooie warme avond,

Liefs Barbara