Parallelle samenleving

‘t Mooie aan sneeuw vind ik, dat je ziet dat er een hele wereld is, die normaal gesproken aan je voorbij gaat.

Een parallelle samenleving van katten, konijnen, vogels en vossen. Waarvan ik niet wist dat ze er waren en zover ik dat wel wist, niet wist wat ze deden. 

‘Hé, hier lopen konijnen massaal langs één route. Ze komen van overal over het veld, solo, en steken hier met z’n allen over. Een soort grensovergang.’

Vanochtend in de sneeuw deed me denken aan een reserveblog die ik had geschreven, deze:

Sprookjesstad

Laatst zag ik een documentaire over Tsjernobyl. Sprookjesstad. Geen spookstad meer. Herten, vossen, planten, bloemen, wilde paarden. Zo levendig en stil tegelijk, oud en vers, totaal vanzelfsprekend en wonderbaarlijk. Vast goed gefilmd, maar zo vredig. 

Schrijven op een dag, niet dag 10. Blij dat ik ben gestopt met The 100 Day Project en blij dat ik heb meegedaan.

Dank voor het meelezen!

Dag 9 Zin

De zin van het leven is dat je er zin in hebt. Zegt Alexander Smit.

Ik vind dat een goeie.

Ik heb geen zin in mijn 100 Dagen Project. Bij de start was het al een twijfelgeval. Het stroomt niet, mijn energie zit er niet in. Dus gisteren, bij het slapen besluit ik te stoppen. Opluchting, ruimte.

Fijn.

Dus bij deze, klaar. De nectar is op.

Wat heb ik ontdekt?

Met dit 100 Dagen Project wil ik inzicht krijgen in hoe het werkt, met invallen, ingevingen. Inspiratie. De dingen die je te binnenschieten op die momenten dat je er niet op rekent. Onder de douche bijvoorbeeld.

Dan komen ze, de ideeën. Dat heb ik wel helder. Voordat ik start met dit 100 Dagen Project heb ik 40+ post-it’s liggen en nog meer in Keep. Op Dag 1 ruim ik ze op: alles kan weg, op vier twijfelgevallen na en daarop staat niet de uitvinding van de penicilline.

Inspiratie is om van te genieten

Mijn conclusie is: invallen, ingevingen en brainwaves zijn bedoeld om van te genieten. En dan laat je het los. Of je schijft ze op een geeltje. Wat belangrijk voor je is, blijft wel hangen, of komt op een ander moment weer bij je terug.

Ik hoop anders bij de start van Het 100 Dagen Project. Ik wens een flow van verhalen, net zo geïnspireerd als ik ben in het project van 2019 en 2020. Moeiteloos bijna. Inspannend, dat wel, maar fijn. Tevreden. Met energie, met zin.

Helemaal klaar met het project dit jaar? Of omkatten? Helemaal klaar, zegt mijn buik. En dat zei die ook al bij de start.

Door de lens van Human Design

Door de lens van mijn Design zie ik mijn twijfel bij de start. Ja, nee, ja, nee, wel, niet meedoen. Dus wordt het een ervaring met ja, nee, eb en vloed van energie en commitment.

Ik wil (…) een flow van energie en verhalen. Ik heb zoveel inspiratie, ik wil dat het 100 Dagen Project me helpt dat op papier te krijgen. Maar het wil niet op papier. Niet nu. Dat merk ik en mijn respons vertelde het vooraf.

In plaats van luisteren naar mezelf ga ik op wil- en wenskracht met bewijsdrang. Dat is geleende energie. Weer wat geleerd, dank trial & error.

Einde 100 Dagen Project?

Het 100 Dagen Project schrijf ik niet af. Ja deze keer wel. Maar niet voor altijd. Het is te een mooi project om iets mee naar boven te toveren uit jezelf, uit mij, uit jou. Dus, tot een andere keer? Wie weet.

Ben je benieuwd naar de volgende startdatum van Het 100 Dagen Project en blijf je graag op de hoogte van andere high frequency activities? Check dan af en toe mijn blog of schrijf je in voor de nieuwsbrief.

Bron:
De uitspraak van Alexander Smit hoorde ik van Vera Helleman bij de lesdag Vreugde, onderdeel van EmotieCoaching.

Meer lezen:
Wat is Het 100 Dagen Project?
Wat is Human Design?

Dag 8 Sprookjesbos

Als je midden in ‘t wonder loopt, wat zou je je dan nog afvragen?!

Sprookjesbos vanochtend. Voor het eerst in de Efteling. Oh daar ook, oh kijk daar ook, oh kijk nou. Daar heeft de vos gelopen, daar plast Gypsy geel, daar een helikoptertje op de sneeuw, die is net gevallen dan. Ik ben de eerste die hier loopt!

In de loop van de dag foto’s van iedereen, voetstappen, pootafdrukken, bomen met een laagje wit. Alsof ze zich verkleed hebben en met die armen omhoog zeggen, ‘kijk mij nou!’

I Wonder

Wat maakt het nou zo mooi en wonderlijk? Het is nieuw, het is anders, je zintuigen anders geprikkeld. Wat denk jij?

Dat doet The Artist’s Way ook, 12 weken lang. Ik zit te denken om ‘m zelf weer te doen, want de Corona dagen zijn wel een beetje, beetje, beetje hetzelfde.

Dag 7 Hebben en nemen

Vrijheid hebben en vrijheid (aan)nemen zijn twee verschillende dingen.

Dat viel me binnen vanochtend.

De kooi met het deurtje open, dat beeld.

Ik wist het al wel, als concept. Maar nu voelde ik het weer eens. Mooi.

I Wonder

Is dit deel 3 van het drieluik? Qua titels in ieder geval. En inhoudelijk ook... ja. Bestaan vierluiken, meerluiken? Zie je, dat bedoel ik. Je dingen afvragen, dat doe je de hele dag. Opgemerkt, onopgemerkt. Ik in ieder geval :-) De spellingscontrole vindt dat ze niet bestaan, meer dan drie luiken.

Dag 6 Moe en voldaan

Vanochtend brengt Carmen de hond in het bijgebouw, geen koffie. 

‘Kan je opschrijven in je blog, dochter brengt straks koffie.’

‘Heb je het gelezen dan?’, vraag ik.

‘Wat gelezen?’

‘Het verhaaltje van gisteren, daar staat het, ‘dochter Carmen komt koffie brengen, en dan nog wat. Wil je het lezen?’

Ja, dat wil ze wel en leest. 

‘Weet je waarom ik het schreef?’

Nee, maar ze is wel nieuwsgierig. Altijd een beetje aftasten op deze leeftijd, voor je het weet wordt wat je wil zeggen te vroeg afgedaan als ongevraagd advies.

‘Ik schreef het door jouw opmerking, “natuurlijk heb ik er zin in, anders zou ik er niet aan beginnen”. Daardoor vroeg ik me af, hoe zit het met mijn zin? Heb ik er nog wel zin in, mijn project?’

Want, ik heb het gevoel dat ik op dag 5 klaar ben met doen waar ik zin in had. Moet ik dan nog 95 dagen doorgaan met hetzelfde?’ 

‘Hmm, ja’, zegt Carmen, ‘dat had ik gisteren ook. Dat ik een heel leuk boek zag, waar ik een foto van wilde maken, maar ja…’

‘Maar ja wat?´  

‘Ik maak foto’s van de hond, dan staat er ineens een foto van een boek tussen, dat kan niet.’

‘Vindt wie?’ 

…

‘Anderen.’

‘Ah. Wat is belangrijker, dat jij lol hebt in je project of wat anderen denken?’

Ik dacht nog, er zijn zoveel anderen in de wereld, daar kan je een heel leven mee bezig zijn, die tevreden stellen. Maar dan zou ze afhaken bij ‘t mama-college. 

Een grote gaap. Wat ziet ze er ineens moe uit, en ontspannen, gecentreerd.

Ik hoop dat ik een zaadje heb geplant bij deze ijzersterke, zelfstandige, originele dame. 

Over op de orde van de dag.

I Wonder

Wordt dit een drieluik? Gisteren viel me dat binnen. Vanochtend vraag ik me verder niet zoveel af. Net als Carmen doe ik een ontspannen gaap, ik ben moe. Moe en voldaan. In de ochtend al. Ben benieuwd hoe de dag dan loopt. I Wonder :-)

Dag 5 Weerstand en vrijheid

Vanochtend komt Carmen, dochter van 12, koffie bij me brengen. Wipt op de zitbal en zegt, ‘jij dag 5 vandaag, ik dag 2’.

‘Ah, je doet mee’, zeg ik verrast, ‘wat leuk! Had je er zin in?’

Stilte op weg naar de deur.

‘Ja, natuurlijk heb ik er zin in, anders zou ik er niet aan beginnen’.

'Duhh’ zegt ze niet, maar hoor ik wel, in mijn eigen hoofd.

Toen ik begon met het 100 Dagen Project schreef ik vooraf ook een safe plan, getiteld: vrijheid.

Vrijheid

Om het mezelf makkelijker te maken dit jaar, gesteund door het mantra ‘ik hoeft niets te bewijzen’, geef ik mezelf veel vrijheid.

• ik mag stoppen wanneer ik klaar ben, ook eerder dus.

• voorbereidend werk telt mee. Op dag 1 maak ik bijvoorbeeld mijn website Project klaar.

• ik werk vooruit als ik een brainwave heb.

• ik neem pauze als ik daar behoefte aan heb.

• van de hak op de tak springen mag, experimenteren en veranderen ook.

• wat ik niet mag van mezelf, is afhaken op een plateau, een frustrerend oei-ik-groei moment.

Ik denk dat dit een drieluik wordt.

I Wonder

Vandaag vraag ik me af waarom ik ook alweer begonnen ben aan The 100 Day Project. Resistance heet dat in de Reis van De Held, fase 2, weerstand.

Dag 4 Speciaal voor B

In chronologische volgorde vandaag, kijken hoe dat werkt. Met de pomodori methode, heet die zo? (Pomodoro, naschrift.)

Timer set, go.

Ik typ per ongeluk 90 in plaats van go. Die zitten naast elkaar op m’n toetsenbord, de 9 en de 0. Meer voor de hand liggend, letterlijk - live inval.

Vanochtend word ik wakker met een naam. Die valt me binnen. ‘Nou, dan zal ik vandaag of morgen wel wat van haar horen’, denk ik. Een tijdje geleden dacht ik, ‘jeetje wat toevallig, hoe kom ik daar nou bij?’ En toen was er een periode, leek het net een sterrenregen, die toevalligheden, dat ik dacht, ‘dit is blijkbaar mijn nieuwe werkelijkheid.’

Ik sta op en ga naar het bijgebouw.

Schrijf mijn Morning Pages met on the side een blok met geeltjes, vier ingevingen zet ik daar op, ik weet niet meer welke.

Na het schrijven ga ik de hond uitlaten. Hij superblij, de trap af, spelen, bijten, hij is anderhalf. Betrap ik mezelf op rommelen op mijn telefoon. Daar zit Keep op, digitale geeltjes.

Tijdens ‘t wandelen dwarrelt er nog heerlijk wat in en uit, ik loop vlakbij de Lek. Moet denken aan een vraag (of antwoord, beide eigenlijk), die ik kreeg na de blog van dag 2. ‘Brengt de rivier ze niet?’, in reactie op de titel, ‘Komen ze wel, de invallen?’ Zo’n mooie zin, ‘brengt de rivier ze niet?’

Dus ik mijmer wat door, mijn leukste stukjes schrijf ik als iemand me een vraag stelt - vind ik zelf. Dan mail ik iets terug en denk ik, dat had de blog van vandaag moeten zijn.

Ik loop door, bijna thuis. Blij. Denk aan B is Blij, en dan hier de blog, speciaal voor jou, B. 

Speciaal voor B

Op een dag ben ik in Amerongen en loop een allerleukste winkel binnen. De winkel is in de keuken van een oud huis. Ik blader door het kaartenrek en zie daar Happy B-Day! 

‘Nee… wow… dat is leuk… een kaart speciaal voor mij!’, en iedereen wiens naam begint met een B. Ik helemaal blij, zo leuk, speciaal voor de B’s van deze wereld. Blijkt het - ik weet niet wie me uit de droom hielp, mijn dochter denk ik - de B van Birthday te zijn. Ook leuk natuurlijk.

Sindsdien, als ik die kaarten zie, en ze zijn overal, zie ik happy Barbara-Day. Misschien jij ook nu, B :-)

Oké, pomodoro, ik ben vergeten de timer te zetten.

Beetje chaotisch toch, zo chronologisch.

I Wonder

Wat een digitaal geeltje haalt vandaag: Your Big Idea, een blog van Seth Godin. Over de romantiek, en niet, van een goed idee. En, ‘komt de rivier ze niet brengen?’ staat er op. Die kan ik afvinken nu, handig in Keep.

Dag 3 Koffiedik kijken

‘Te veel!’, wil ik opschrijven, maar dat voelt zo ondankbaar. Veel. Veel vragen en inzichten vanochtend.  

En daar hoef ik niks mee, punt. Nu is het moment om te stoppen met schrijven en de hond uit te gaan laten. 

De inzichten laten bezinken. Niet blijven zitten en proberen de boel rond te krijgen. Want dat gaat me niet lukken. Al voel ik wel de druk, want er zitten leuke dingen tussen, ‘t uitwerken waard.

Niet nu, die gaan op een geeltje.

Want ik heb het nog niet rond. Het is nog inspiratie. Net zo als koffie die nog moet doorlopen. Symbolisch. Ik kijk in het filter en er staat nog water in. Laat ik maar genieten van ‘t geluid, druppel voor druppel, en het vooruitzicht, een kopje vol.

Koffiedik kijken! (live inval). Nu snap ik koffiedik kijken.

Dat is gewoon een manier om je te concentreren. Ik dacht als kind altijd, ‘wat zien ze nou in koffiedik?’ Als je staart in het koffiedik, denk je nergens anders aan. Gaan je gedachten liggen en word je helder. Zie je je eigen antwoorden en in een helderziend geval, die van de ander.

Dat is niet alleen een inval, maar ook een antwoord vanochtend. 

Hond uitlaten. 

I Wonder

Wat wel een geeltje haalt vandaag: In je eigen staat bijten, met je eigen staart spelen, achter je eigen staart aan jagen. En, tijd om The Artist’s Way in huidige vorm los te laten. Dat is een intieme ingeving, want dat heb ik nog niet uitgewerkt.

Dag 2 Waar blijven ze, de invallen?

‘Straks komen ze niet, die invallen’, dacht ik vannacht.

Toch ongerust. Op dag 2, lekker dan.

Of (inval), op dag 2, lekker dan! 

Twee dezelfde zinnen, ‘t is maar hoe je ‘t leest.

Lekker dan, balen, dat gaat nog veel erger worden natuurlijk. Of, lekker dan, hebben we dat vast gehad, kan ‘t alleen maar beter worden, da’s genieten.

Toen, bij het koffiezetapparaat, kwam er één. Dankbaarheid. Dankbaar voor al die keren dat ze er wel zijn. De ingevingen, sparks, de ideeën. 

Dankbaar voor elke lezer van mijn blog.

En dankbaar voor de keren dat ze niet zijn, de ideeën: lekker rustig.

Voor de zekerheid schrijf ik toch een safe plan, voor de continuïteit van mijn Project en mijn leven:

• Schrijf een verhaal als reserve

• Maximaal 15 minuten op social media per dag

• Vertrouwen

• Hou het klein en bij mezelf

• Of groot en bij mezelf

• Niks lezen voordat ik zelf iets heb geproduceerd die dag

Zo, koffie.

I Wonder

Wat een geeltje niet haalt vandaag: de B van Blij. Weet je nog, die letters waar een figuurtje of poppetje van is gemaakt? Een clowntje? Die je als kind op je deur kon plakken. Ik zag ze later een keer op het kaartje van Parc Broekhuizen. Superleuk.

PS mijn lievelingsblog uit 2019 heet Dankbaar. Onder andere deze trok me over de streep om toch mee te doen dit jaar.

Dag 1 Inspiratie te over

Toen ik wakker werd vanochtend had ik een beetje spijt. ‘Oh nee hè, vandaag moet ik wat verzinnen dat interessant is.’ Ik had ook nee kunnen zeggen, niet meedoen met The 100 Day Project dit jaar.

‘Nee Ba, van die druk heb je jezelf ontslagen, dat is nou net de gein. Walk your talk.’

Ik was al jaloers op dat mailtje van gisteren in de middag. ‘Oei, hoe aantrekkelijk ook, nee, ik doe niet mee dit jaar.’ Shit, ik wou dat ik dat had geschreven, in plaats van ‘Yes ik doe mee!’.

Cold feet, anticipatie angst. 

Hoe dan ook. 

Ik ben lekker gaan wandelen met hond Gypsy en toen kwam het al. Alleen lette ik er wat meer op nu natuurlijk. 

Inspiratie te over. 

Terwijl ik niet hoefde te schrijven van mezelf vandaag. Ik hoef alleen maar mijn computer 100 dagen 2021 proof te maken. Dat had ik gepland als mijn dag 1. Dus dat ging ik net doen. En mijn computer reageert niet, loop vast. Een, twee, zes pogingen.

‘Nou, dan ga ik toch schrijven, een van al die leuke…. Onderwerpen?’ Weg was ‘t, de flow. 

Dus, er zijn twee banen in mijn hoofd. De vrije stroom, freely in en uit, continu dwarrelend. Not to act upon. Lekker van genieten. 

En, de van-hier-naar-daar rechte weg, dit moet gebeuren. 

Moet ook gebeuren. Maar verwacht daar geen wonderen. 

Kortom. Het ontwikkelt zich wel, dit 100 Dagen Project. Ik laat het.

In mijn ochtend pagina’s vroeg ik me nog even af, lopen mijn blogs en Morning Pages nu door elkaar? Ja, ik geloof van wel? Is dat de bedoeling? Nou ja, ‘t gebeurt, laat ‘t maar, ik zie wel.

Het beeld van een riviertje dat kalm haar weg vindt in het moment, in het landschap dat steeds verandert. Of het strak uitgegraven kanaal, van A naar B. 

Ik meander wel. 

I Wonder…

Potentiële onderwerpen die ik laat schieten vandaag en niet op een geeltje zet: drieluik, mijn ogen worden slechter, vogel spotten is zo gek nog niet. En Walk your Talk.