Midzomer magie
Midzomer, dat is morgen. Tijd voor midzomer magie. Dat begint al in de ochtend, lees gauw verder.
Midzomer is morgen.
Vandaag alvast een tip, voor morgenochtend, midzomer ochtend.
Ga met je handen door de dauw en leg ze op je gezicht. De legende zegt dat vrouwen die hun gezicht wassen met midzomer dauw, milder en liefdevoller de tweede helft van het jaar in gaan.
Toen ik het nog eens las, zag ik dat je steeds mooier wordt in de tweede helft van het jaar. Een vertaalfoutje van mij. Allebei goed.
Die tip wil ik jullie niet onthouden.
De rest van het hoofdstuk is lief en waar, ik vind het fijn om aan herinnerd te worden.
Over haast en stress, die we nemen als een normaliteit in ons leven. De rust en samenhorigheid uit de start van de Corona-tijd, die werd genoemd als iets dat we zouden behouden, zakt weer weg.
De Stillwater religion, die het beste van de Amish, de Quakers en de Shakers samenbrengt, staat voor leven zonder stress, vertelt Sarah vandaag. ‘Tegenwoordig zijn we zo opgedraaid. Als we meer tijd nemen voor een kop kamille thee in een schommelstoel, dan zouden we misschien wel meer genieten van het leven.´
Alleen al van het beeld haal ik diep adem. Ja. Op een avond als deze, en morgen, en overmorgen. Zitten met een kop thee in een schommelstoel. Wow. In de winter ook trouwens.
Ik heb geen schommelstoel. Ikea wel volgens mij.
Nog een mooie die ik jullie wil meegeven voor morgen. ‘De fijnste, sweetest dagen, zijn niet die dagen waarop grootse dingen gebeuren, maar die dagen die zoet zijn van kleine, fijne dingen, die elkaar zachtjes opvolgen.’
Zoals een druppel op een blad, een kikker in de sloot, de gans met kleintjes, de lekkerste kersen uit de buurt, de geur van jasmijn, de kinderen die voetballen met de hond in de tuin, ..
Laat het een fijne zomer zijn, die bestel ik.
Liefs Barbara
Je eigen groenten telen
Mijn eigen groenten telen. Ik heb het vroeger eens gedaan, radijsjes. Kwamen wormen in. Ben ik toen ontmoedigd? Of speelt perfectionisme een rol?
Ik hoop dat het onderwerp tuinieren even onder de aandacht blijft in Simple Abundance, ik kan nog wat aanmoediging gebruiken.
Vandaag gaat over je eigen groenten telen.
Niet alle groenten van de week, voor de rest van het jaar. Niet de evenaring van mijn moeders veld met boerenkool, bonen en sla.
Telen voor je plezier, uit nieuwsgierigheid en voor de leuk. Eén potje jam in plaats van twee rijen van 20.
Fantaseren
‘Je hoeft niet dit jaar te starten’, schrijft Sarah, ‘een tuin met groenten plannen kost tijd. Maar je kan wel vast fantaseren. Visualiseren het werk laten doen voor de oogst van volgend jaar. Stel je voor, die heerlijk eigen geteelde tomaat met zout en verse peper op dat allerlekkerste brood.’
Oh! Dat lijkt me heel leuk en lekker.
Square feet gardening
Vierkante meter tuinieren. De Makkelijke Moestuin. Ik heb het vorig jaar gekocht. Twee stuks, 2 x m2, met aarde. Veel aarde gaat daarin. Het ligt nog klaar. Laatst kwam Eric ophoogaarde tekort. Of hij die zakken biologische Moestuin Mix kon gebruiken. Nee! Natuurlijk niet! Of er wel ooit een tuin kwam? Ja! Natuurlijk!
Sla
Het kan niet makkelijker en toch heb ik het niet geïnstalleerd. Zojuist ben ik weer een jaar off the hook verklaard, maar ik kan wel gaan fantaseren en plannen.
En ik stel me voor, gewoon doen. Eén bak, met sla.
Kleine stappen, behapbare doelen. Niet denken zaailingen, opkweken en opbinden. Maar eerst de bak afstoffen. Dan in elkaar zetten. De bak vullen. Een simpele zoekopdracht intikken, ‘welke groenten zaai je eind juni?’ Om mijn fantasie te prikkelen. Voor volgend jaar. En dan twee soorten bestellen, max vier. Geen tien. Niks dat ik moet opbinden, geen roulatie systeem uit denken, voor die gevulde koelkast de rest van het jaar.
Als ik het niet perfect zou hoeven doen, dan zou ik starten met wat eigen groenten telen. Voor de lol.
Liefs Barbara
PS ik heb de jam gemaakt! Nectarine jam, één potje. Het was zo makkelijk, en leuk, en het rook zo lekker. Als je jam-aspiraties hebt, ga het doen. Stap 1: koop het fruit en kook ‘t potje uit. Dan ben je al bijna klaar.
De Geheime Tuin
The Secret Garden. Als je het boek niet hebt gelezen, zoals ik, weet je toch ergens waar het over gaat. Over een plek, die je cultiveert, verzorgt, waar je tijd doorbrengt, aandacht aan besteedt.
Waar het groeit, bloeit, sterft en weer opkomt. Een plek buiten en binnen in je.
Wat een mooi citaat bij de start. De eerste keer las ik er overheen. Delicaat en zoveel ruimte in een.
‘Within your heart, keep one still, secret spot where dreams may go .’ - Louise Driscoll
Bewaar in je hart een stille, geheime plek, waar je dromen heen kunnen gaan.
The Secret Garden
Hoofdstuk 20 juni gaat over The Sercret Garden, het boek van Frances Burnett. Ken je het? Ik ken het van naam. Het boek, de film, een kinderboek. Geen gelezen of gezien.
Ik ben al jaren nieuwsgierig. Nu ik dit hoofdstuk lees, weet ik een beetje meer.
Wow, deze dame zocht een rustige plek, een vluchtheuvel, om haar gedachten op een rij en haar leven op de rit te krijgen. Ze vond een plek op het platteland in Engeland, omringt met een stenen muur, waar ze driehonderd koraalroze rozen heeft geplant. Om te beginnen.
Herstel
Langzaam, stukje bij beetje heeft ze deze plek, en zichzelf hersteld.
‘Als je een tuin hebt, dan heb je een toekomst en als je een toekomst hebt, leef je.’
Tot in het volgende verhaal over de tuin. Ik ben nu al blij dat ik niet ben afgehaakt op dit onderwerp. Mijn tuin, die vlakte met eisen, voelt al meer als een geduldige plek die uitnodigt.
Liefs,
Barbara
PS Ken jij het boek, The Secret Garden? Als zo, vertel me, hoe vond jij het?
De tuin in
De tuin. Een onderwerp waarvan ik dacht, ‘daar haak ik af’. Toch niet. Sterker, ik ben benieuwd. Dat is een mooie richtingaanwijzer.
De tuin.
Een typisch gevalletje perfectionisme, wat mij betreft.
Geen idee waar te beginnen, dus begin ik maar niet. En als ik begin, dan wil ik het tot een goed einde brengen. Alsof er een einde zit aan een tuin.
Dat is de eerste en grootste misvatting in mijn tuin-leven. Een tuin, net als het leven, is altijd in ontwikkeling.
Stel je voor dat je nu af en klaar bent, jij, de tuin. En verder niks. Dag na dag een herhaling van zetten, niks nieuws, geen ontwikkeling. Of alleen een controleerbare, voorspelbare routine. Dat lijkt me heel saai. Even rustig, en dan saai en geestdodend.
Nieuwsgierig
Sarah schrijft vandaag dat een tuin een ver van haar bed show was. Tot ze haar verlangen en nieuwsgierigheid volgde en eraan begon. Wat nu de plek, en het werk is, waar ze haar gedachten kan loslaten.
Zo ook ik. Ik ben er aan begonnen. Ik was nieuwsgierig en had trouwens geen keus met een tuin als deze. Ja, betegelen. Nee dus.
Ik heb tot nu geleerd dat de tuin veerkrachtig is en dat ik mag leren. Mijn trots en lievelingen zijn de vlinderstruiken, een stuk of 25, twee kleuren paars, lila, en een witte. Die kleur heet goud volgens mij. Platina zou ik dan zeggen.
Volle bos
Van lange staken, naar volle bossen. Vol vlinders weer straks. Luizen zijn dol op de vlinderstruiken. ‘t Eerste jaar ging ik ze te lijf. Met Google, spiritus, de tuinslang, mijn hand boven de koopknop van heel veel lieveheersbeestjes.
Nu laat ik ‘t. Is een jonge spruit echt vergeven van de luis, dan knip ik die er uit. Voor mijn gemoedsrust en gevoel van controle, het haalt verder niet veel uit.
Trail & error
De appelboom heb ik vorig jaar versnoeid. Ik deed wat ik de fruittelers zag doen, niet wetende dat zij beknopte laagstammen hebben en ik een ouderwetse Elstar. De druif heb ik ook nog niet helemaal door. Al heb ik het gevoel dat ‘ie dit jaar goed reageert op wat ik vorig jaar heb gedaan.
Tijd, trail & error. Net het echte leven, de tuin. Een spiegel en handleiding voor mijn meditaties, en een geduldige mentor.
Vast tot in nog heel wat verhalen over de tuin.
Liefs,
Barbara
Pracht
Pracht. Een prachtig woord. Ik wilde er van alles over schrijven, maar elk woord lijkt een woord teveel. Je kan 'pracht’ proeven met je hart. Er zit verwondering in, blijdschap, geluk en ontroering. Dat wist ik niet, tot ik er vandaag even de tijd voor nam.
Vandaag was ik in een plantenzaak en de planten daar waren zo... blij. Ze werden verzorgd en pronkten. Pracht en praal. De mooiste was een statige, extravagante bellenboom, een fuchsia.
Jaren oud, op stam. Niet te koop helaas. De medewerkster had net besloten dat ze die zelf mee naar huis nam en gelijk heeft ze.
Pracht, zo heet het hoofdstuk vandaag.
Een prachtig woord alleen al. Uitbundig, overvloedig. En dat kan ook stil zijn, een lading, vol belofte of met diepte, alle tijden en werelden inclusief.
Ik zag pracht in de plantenzaak, in een bijeenkomst vanochtend en in de les net.
Pracht. Toen ik dat opschreef, was ik al klaar met schrijven. Je kan het woord proeven met je hart, probeer maar.
Liefs,
Barbara
PS de dennengeur nog gekocht? Ik niet. Morgen!
Geur in huis
Geur in huis. Zo eenvoudig en toch kijk je er makkelijk overheen, hoe decoratief dat is. Na het lezen van deze blog niet meer.
Weinig tijd om te schrijven vandaag. Ik doe het nu, tussen de schotel in de oven en het eten in.
Het eten voorbereiden geeft al zo’n lekkere geur. Ik ben er aan gewend, maar nu ik het zo lees, voor de anderen in huis is het verwennerij. Er is iets op komst. Als ik adem en pauzeer, dan voor mij ook.
Veel suggesties vandaag, in hoofdstuk 16 juni om geur in huis te halen. En geuren te verwijderen, van de hond bijvoorbeeld.
zomerse bui en salie
De geur van koffie. Iets met appel in de oven. De geur na een zomer bui. Ramen open na zo’n bui. Ramen open en luchten sowieso. Ik ben dol op frisse lucht.
Lavendel, rozemarijn, bijenwas. Salie, een bundel om te branden, om je huis te reinigen. Als je nieuwsgierig bent, doen.
In mijn werkruimte is geur vanzelfsprekend. Alleen al door het hout van het plafond. En de etherische oliën. Een lavendelzakje voor je ogen.
Betoverend
Van zulke kleine, eenvoudige dingen heb je zoveel plezier. Neem je huis niet voor lief, betover het. Met geur.
Wil je wel, maar stoei je met geurlampjes die droog branden? Investeer in een oliesteen, of als je droge lucht hebt, een olielamp. De temperatuur blijft laag, de olie intact. Heerlijk.
St. Marcs
Last but not least, een schoonmaakmiddel met dennen, stelt Sarah nog voor. St. Marcs! Wat je alleen gebruikt als je houtwerk ontvet voor het schilderen. Wat niet zo vaak is. Het is prijzig, maar naturel en het ruikt Zo Lekker.
Die van ons is op, ik ga het morgen kopen. Ken jij het? Of iets vergelijkbaars? Koop het en gebruik het. Ik hoor graag het effect.
Liefs Barbara
PS ik had nog geen foto voor vandaag. Wel een schaal vol gesneden nectarines met citroensap en suiker, klaar voor de jam. Ruikt ook heerlijk, nu al.
Herinneringen van het hart
Herinneringen van je hart, verjaardagen noemt Sarah ze, en dat vind ik wel mooi. Ik neem er niet makkelijk de tijd voor. en voor je het weet is het moment voorbij. Ze staan niet op de agenda, zoals een verjaardag.
Als er één langs komt, zo’n herinnering, neem eens de tijd, alsof je zit aan de waterkant en de herinnering langzaam voorbij ziet drijven, als een zelf gevouwen bootje. Alleen maar kijken, je hoeft er niet in, niet in mee. Misschien eventjes. En dan wrijf je over je hart en haal je adem. Ben je weer hier.
Voor mijn zus en zusje, en voor Carmen.
Herinneringen van je hart
Die zijn privé. Die kan je nog zo voor de geest halen. Dwaal je af, zie je het voor je. Soms is er een aanleiding en kom je op het spoor. Het lijken wel toevalligheden. Toevallig denk je daar aan, dus ook daaraan.
Sommige herinneringen deel je. Als je er dieper op in gaat, merk je dat ieder het weer net anders heeft beleefd, maar toch, denk je aan hetzelfde.
Het achterhuis
Gisteren schreef ik over de bijkeuken, oh nee, eergisteren was het al. Een alinea haalde ik er uit. Ik dreef zo af naar vroeger, de bijkeuken in de boerderij. Het achterhuis noemden we dat. Het achterhuis met een vrieskist met een deksel. Met kisten vol fruit en vruchten. Appels, peren, noten. Mandarijnen, die waren gekocht.
We haalden handen vol fruit uit het achterhuis, elke dag. Niks vijf appels met een sticker in een zakje. Wel stickers op de mandarijnen. Een zwart ruitje met Maroc er op. Ik weet nog hoe die stickers voelen op mijn neus, vooral op de neusbrug. Dat bedoel ik. Een herinnering is zo tastbaar. In het achterhuis stonden gedroogde bonen, verschillende kleuren en formaat. Die we in de aarde deden en lieten groeien langs het raamkozijn omhoog. Appelflappen en oliebollen in december, zoveel dat het me nu nog verbaast dat ze op zijn gegaan.
Deuren
Het achterhuis kon je in via de deur naar de stal, waar de koeien stonden en later de uien lagen. En de achterdeur. Door beide deuren riepen de mensen ‘volk!’. Hoeveel katten zijn geglipt door die deuren. De buitenkatten die naar binnen wilden en de Siamezen die naar buiten wilden. Dan was er de deur naar de gang naar het woonhuis. De deur naar de kelder, die met de rijen jam op een plank. En de deur naar het stookhok. Waar de overals hingen, het altijd lekker warm was en het zo apart lekker rook. Vijf deuren in het achterhuis. Zes. Eentje nog naar het oude toilet, in mijn tijd al niet meer gebruikt en zussies, wat nog meer? Spinnen.
Zie je, zo kan ik eindeloos door. Ik haalde de alinea over het achterhuis er eergisteren uit, maar mijn zusje had het toch gelezen, in haar gedachten en gevoel. Via de jam kwam ze op haar herinneringen.
Eerste kus
Sarah zegt, ‘jij denkt misschien aan je eerste kus, terwijl ik me herinner hoe het was, de laatste keer dat ik mijn vaders hand vasthield’.
Herinneringen waar je even voor mag gaan zitten, waar je maar zelden de tijd voor neemt. Als ze langskomen, mag je pauze nemen, en ademhalen in je hart. ‘Oh ja, toen.’
Liefs,
Barbara
PS Carmen zegt net, ‘ik heb het de laatste tijd ineens zo warm!’. Ze is 11. ‘Dat zijn de hormonen’, zeg ik en denk, ‘dat had ik zelf nou laatst ook’. Warm en hormonen. Ik ga richting de 50. Ik voel me een beetje oud als ik deze blog schrijf.
Een zomerhuis
Je huis transformeren naar een zomerhuis. Voor als je niet op vakantie gaat, en andere zomers.
Laatst wilde ik het retraitehuisje omtoveren van lente naar zomer en ik vroeg mijn zus, ontwerpster om raad. Die schudde ze zo uit haar mouw. Zo leuk vind ik dat, kennis op eigen vakgebied. Hoe eigen dat is.
Grijstinten en een plukboeket
Dus, wat grijstinten, een sprei, een plukboeket alsof het net uit de berm komt, kussens op kleur en een afbeelding aan de muur. De transformatie was zo gepiept en ik was tevreden. Een heerlijk huisje, het lijkt wel alsof daar niks verkeerd kan.
In het grote huis, het serieuze grote mensen woonhuis, daar ben ik meer terughoudend. Interessant toch? Probeer ik daar meer rekening te houden met 1. iedereen die er woont en 2. iedereen die op bezoek komt? Ik denk het. Geen idee.
Simple Abundance maakt me in ieder geval losser daarin, dat is fijn.
Seizoen in je huis
Decoreren met de seizoenen, dat is het onderwerp in het hoofdstuk vandaag. Je huis omtoveren tot een zomerhuis.
Ik had eens een boek, dat ging daarover. Zo’n leuk boek. Het zit of in een verstopte doos, of het heeft de verhuizingen van Amsterdam naar Utrecht naar Maarssen, naar Wijk bij Duurstede niet overleefd. Dat laatste denk ik. En ik had het van mijn ex vriend gekregen, misschien wilde ik schoon schip maken. Hoe dan ook, het is weg.
Dansende gordijnen
Een zomerhuis spreekt altijd al tot mijn verbeelding. Het eerste plaatje dat ik ooit bewaarde op het gebied van woninginrichting is dat van een gordijn. Een lang, wit, wapperend gordijn, een extra, puur decoratief, doorschijnend gordijn dat je voor het raam, of in een deuropening hangt, in de zomer. Dat danst in de wind.
Ik weet al een plek. Hier, in ‘t retraitehuis. De toegang naar buiten. Een heerlijk wapperend gordijn, waar de geluiden van kikkers en vogels doorheen komen.
Mooie week & liefs,
Barbara
PS nog veel meer suggesties in dit hoofdstuk. Toegankelijk. Zware stukken even uit zicht, sprei over de bank, zomers tafelkleed, de favoriete zitplek gericht naar buiten, iets van riet, bloemen, volle vloerkleden oprollen en tijdelijk wisselen voor sisal. Lampionnen in de tuin. Een pizza oven. Die laatste twee verzin ik zelf. Voor als je niet op vakantie gaat dit jaar.
Een plank vol jam
De droom van elke vrouw? Een rij zelfgemaakte jam? In de bijkeuken. Ah, een bijkeuken. Ja, met zelfgemaakte jam, dat lijkt me fijn. Zen.
Vandaag kan ik Sarah niet bijhouden, dat is voor het eerst. Ze schrijft over een droom van een bijkeuken, de geheime wens van elke vrouw. Waar rijtjes zelf ingemaakte groenten en jam staan. Pruimenjam, stel ik me dan voor, mijn lievelings. Opal, Reine Claude, Victoria. En rode bessen gelei.
Rozenjam
Pa maakte jam zelf, mam doet ‘t en laatst ontdekte ik, mijn zus ook. En een cliënt, als Artist Date, had ze rozenjam gemaakt uit eigen tuin. Zo lekker.
Een bijkeuken met rijen jam op een plank, de geheime wens van veel vrouwen. Eerst denk ik, ‘yeah right, niet die van mij’. Terwijl ik doorlees, word ik toch nieuwsgierig.
Eerlijk? Het lijkt me heerlijk als ik daar ‘t geduld voor heb en de tijd voor neem.
Bijkeuken
Ik heb wel een fijne bijkeuken trouwens. Ik héb een bijkeuken. Wat een luxe. Zo’n grote met de wasmachine, droger en voorraadkasten. Waar ‘t altijd lekker ruikt. Waar herinneringen worden gekweekt. Je met z’n allen tegelijk natte kleding kan uittrekken, waar de hond zijn wandeling start. Waar de achterdeur is en mensen ‘joehoe’ roepen, als ze binnenkomen.
Een leessuggestie in dit hoofdstuk, Fancy Pantry van Helen Witty. Sarah belooft, dit boek is een juweel. Maakt je bijkeuken met jam toegankelijk. Hmm, misschien dat ik die toch eens opsnor. Al is ‘t als cadeautje voor iemand die al wat dichter bij die droom staat.
‘Alle zielen hebben een bijkeuken nodig’ (mee eens), idealiter bescheiden van opzet.’ Ah, nu hoor ik mogelijkheden. Niet te gróóts aanpakken, met die jam. Starten met één pruimensoort bijvoorbeeld.
Liefs, Barbara
PS Een lieve lezer vroeg me of Simple Ambundance is vertaald. Het is vertaald, Eenvoud in Overvloed heet het.
Dit boek is een juweel en een aanrader, ook in het Engels leest het fijn als de vertaling niet beschikbaar is. Het is letterlijk een dagboek dat je jaren opnieuw kan lezen. Ik zie het als een aanmoediging, een luisterend oor en vooral ook, een primer. Zo zal ik niet direct pruimenjam gaan maken - al sluit ik het niet uit.
Het zaadje is geplant door het enthousiasme in dit hoofdstuk en inderdaad, jam maken lijkt me leuk. Ik was jaloers toen ik hoorde dat mijn zus de familie traditie had opgepakt en jaloezie een is mooie indicatie van wat je zelf graag wilt.
Dag 65, 66 en 67
Prioriteiten zijn duidelijk als ze er zijn: zorgen voor een zieke hond bijvoorbeeld. Het gaat goed met hem. Fijn om weer te zitten, lezen en schrijven, deze 3-in-1 blog in het 100 Dagen Project.
De eerste dag dat ik niet schreef, dag 65 in het 100 Dagen Project, had ik nog het gevoel dat ik ‘s avonds toch wat kon schrijven. Omdat ik er ook van oplaad, schrijven is fijn.
Maar ‘t was genoeg voor die dag, acute zorg voor zieke hond Gypsy, die nu, zaterdag 13 juni terwijl ik dit schrijf, aan mijn voeten ligt te slapen. Herstelwerkzaamheden.
Van een hond die niet meer kon lopen, eten en drinken naar eentje die weer poept, plast en speelt.
Gisteren kon ik ‘t niet laten, ik ging zitten, lezen en schrijven. En dan kom ik meteen in een andere wereld. Fijn. Zo belangrijk is tijd voor jezelf, met iets wat je graag doet.
Ik schreef snel de dagen 65, 66 en 67.
Zie hier.
Dag 65
Hoofdstuk 10 juni heet Een Nok Voor Jezelf en gaat precies over wat ik schreef op 19 april, in het verhaal Opladen. Over tijd nemen voor jezelf, en opladen.
Het gaat over het boek van Virgina Woolf, A Room Of One’s Own. Ik had vast vooruit gezien dat ik op dag 65 geen puf en aandacht had om te schrijven, want over dit boek schreef ik in Opladen.
Een plek voor jezelf, om jezelf te horen, voelen en ervaren. Jezelf te zijn. Je bron vullen. Je batterij opladen.
Creatieve energie is iets anders dan goed eten en slapen. Creatieve energie. Hadden ze er maar een laadpaal voor. Nu hebben wij mensen allerlei noodaggregaten. Je hoofd in eerste instantie, die je vertelt dat je je niet moet aanstellen, of zo verwend moet doen, dat het nou eenmaal hard werken is, dat het erbij hoort, dat je t al veel beter hebt dan veel mensen op de wereld. Enzovoort.
Die powerbank doet het heel lang. Daar hebben we er ook nog een stel van in de la liggen, dus zo gaan je een hele poos voort zonder jezelf te voeden. Met input, beelden, ontmoetingen die ons inspireren, die een deel van ons aanspreken waar we soms nog nauwelijks weet van hebben. Tot je ineens dat nummer hoort, een artikel leest, dat schilderij ziet, de wandeling maakt met die vriendin of aan de waterkant zit. Je laadt op.
Vaak heb je geen kamer over in huis. Ben dan creatief, met een kamerscherm, een gordijn, een bureautje, boekenplank, een deel van de vensterbank. Een inloopkast met een dakraam.
Opladen, dat ga ik ook doen vandaag.
Liefs Barbara
Dag 66
Gisteren was nog een dag vol zorg voor de hond. Hij had zoveel pijn wat me deed denken aan mijn eerste bevalling na 12 uur en 2 centimeter ontsluiting. En dan had ik nog iets om naar uit te kijken, Gypsy niet. Ik hoopte maar dat zijn lichaam zorgde voor de natuurlijke endorfines waar mijn lichaam ook voor zorgt.
Schrijven kwam niet eens in me op, ik was van het parcours gestapt om te zorgen voor Gypsy’s lijf dat marathons liep. Ik zag jullie, dames in het 100 Dagen Project, doorlopen in jullie Ultra run, zo knap en mooi en ook inspirerend. En ook, wat veel, en lang is dit project.
Ik haak weer aan. Rustig opwarmen.
Dag 66 gaat over het opruimen, en vooral regelmatig blijven opruimen, van je persoonlijke papieren. De rekeningen (van de dierenarts), bonnen, uitnodigingen en uitgaande verjaardagskaarten.
Een plan voor je paperassen.
Is dat een woord wat nog wordt gebruikt? M’n pa zei het. Hij had trouwens een opruimplan. Met postelastieken en mappen.
Tegenwoordig heb je ook je elektronische post. Heel veel elektronische post. Die neemt in je huis minder ruimte in, in je computer en je hoofd des te meer. De meest irritante vind ik post waarvoor ik mijn DigiD nodig heb. Ik heb die toegang zo ingewikkeld gemaakt dat ik het niet onthoud, gelukkig nog net wel waar ik het heb opgeschreven. Liefst laat ik het dan al lekker zitten.
Ik kan er nog veel meer over schrijven, er zijn verschillende aanpakken. Alles in een tas, niet meer naar kijken en als de wettelijke bewaartermijn verstreken is, de tas in de prullenbak. Tot alles netjes in mappen.
Wat bij je past. Maar iets doen is fijner dan niets doen. Alsof het er niet is. Dan loopt de boel vol. Net als bij t spelletje Tetris.
Vandaag is een opruimdag, want dat is er afgelopen dagen bij ingeschoten. Orde scheppen, zo binnen zo buiten. En dan een bos bloemen halen, en taart. Het leven vieren.
Liefs B
Naschrift: dat opruimen, zitten met taart kwam er niet van. Wel een tweede infuus voor de hond en een whiskey voor ‘t slapen gaan.
Dag 67
Ik lees de titel, Secret Passions, en denk, ‘yes, verwennerij vandaag!’
Ehm.
Gauw klaar met dit hoofdstuk en dat komt goed uit.
Over duizelingwekkende, prachtig overzichtelijk én fantastisch geurende linnenkasten, inclusief die met schoonmaakdoekjes en aanverwanten.
Oké.
‘Droom er over’, zegt Sarah, ‘je hoeft nog niks te ondernemen’.
Ah.
Misschien… straks… ik weet dat ik achterstallig onderhoud heb, ‘t huis is post-Gypsy-zorg-choas… dat ik in één dappere veeg alle doeken, doekjes, huishoudhandschoenen en alles wat ik het afgelopen jaar aan voorraad sponzen en vuilniszakken naar achteren heb geduwd, uit het kastje haal. En het dan meditatief als een monnik, adem in en uit, opvouw, opruim en weer terug leg.
Met lavendel druppels, suggereert Sarah. Dat spreekt me wel aan. Of cederhout. De lavendeldruppels zijn op, maar cederdruppels heb ik nog wel, doe ik ‘t zo.
Mooi dag,
Liefs Barbara
Naschrift: niet gedaan natuurlijk, geen tijd. Wel een zaadje geplant. En, ik heb dit geschreven met druppels Salie-Grapefruit in de aromasteen en dat was ook een verademing.
Orde in de keuken
Ik vind huishouden eigenlijk best fijn, en leuk, en bevredigend. Maar andere dingen ook, sommige dingen heel fijn zelfs. Dus kom ik in tijdnood. Hulp in de huishouding gevraagd.
Sarah geeft toe, opruimen en schoonmaken is niet het liefste wat ze doet, zeker de keuken niet.
Ze past toe wat monnik Thich Nhat Hahn aanmoedigt: doe de vaat(wasser) alsof je het belangrijkste van de wereld doet.
Kroon op mijn werk
De laatste tijd probeer ik zo de was op te vouwen. De was in de machine doen is niet het werk. Opvouwen en vooral, in de kasten leggen, daar hapert het bij mij. Eric zegt, ‘het lijkt wel hoe hoger de stapel, hoe groter de kroon op je werk’.
Ik doe het steeds meer met aandacht en liefde. Rustig. Dankbaar dat we al dat wasgoed hebben, voel ik de liefde voor wie in die onderbroek loopt. Of het nu een foefje is of niet, het werkt beter dan proberen sneller dan het licht te zijn. Hup hup hup, klaar, niet eens gemerkt.
En dan valt de stapel, of zit de kraag scheef, zie ik de andere sok niet. Heb ik pijn in mijn hand. Ergernis. Als dat erbij komt, dan wordt het vervelend. Dat besmet de volgende activiteit of een verstandhouding en ga ik iets doen dat echt zonde van mijn tijd is.
Mindful
Dus doe ik het mindful. Ik heb meer van die aanlopen, goede voornemens. Afhankelijk van hoe ze uitpakken, vergeet ik het ook weer. Toch, hoe vaker ik het doe met aandacht, hoe meer ik het voordeel ervan zie en voel. Doen en oefenen, waarbij je incalculeert, twee stapjes naar voren en één stapje terug.
Zo zegt Sarah, ‘die ene keer dat je hebt genoten van het schoonmaken van je keuken, graveer die in je hart en borduur er op voort’. Dat klinkt goed.
Hulp in de huishouding
Nu we het er toch over hebben, we are hiring. Hulp in de huishouding. Nu ik me er mee verzoen, niet meer zo mopper op de hoeveelheid en het meditatieve er wel van inzie.
Ken jij het lot uit de loterij, die diamant, die het huis heerlijk op zijn kop zet eerst, met emmers en geuren, om daarna als met een toverstokje een oase van rust en luxe te creëren, ons achterlatend in katzwijm en diepe dankbaarheid, bijna uitkijkend naar de volgende keer?
Laat het me weten, zij/hij is van harte welkom.
Liefs,
Barbara
Aan tafel
Een ode aan de eettafel als centrale plek in huis.
De centrale plek in huis.
Waar je elkaar ontmoet. Rustpunt, ankerplaats, uitlaatklep. Waar huiswerk wordt gemaakt. De katten lopen. Waar je bij praat, koffie drinkt, koekjes eet. Waar je landt, midden in een drukke dag. Waar het informeel is en soms formeel, beschermd met de tafel er tussen. Waar je eet, schrijft, werkt. Waar bloemen staan en de hond soms ligt, stout.
De eettafel.
‘We willen ons allemaal welkom voelen’, schrijft Sarah. Welkom, is dat bij iemand anders op bezoek? Of begint het thuis, aan je eigen keukentafel? In jezelf.
‘The Real is the sole foundation of the Ideal.’ Mooi citaat, uit 1847, van schrijfster Grace Aquilar. Het echte leven is de basis van je ideale leven. Maak het goed waar je bent.
Met je eettafel als centrale plek.
Liefs,
Barbara
PS soms heb je geen overzicht thuis. Voel je je een verkeerd beladen centrifuge en vlieg je alle kanten op. Kan je geen rust vinden tussen je tafelgenoten. Dan is het fijn om een dag, of twee, een tafel voor jezelf te hebben, en een bed en een douche. In combinatie met tijd voor jezelf en inzicht. Het huisje hier aan de Lek is weer beschikbaar voor korte privé retraites. Ben je benieuwd, kijk dan hier voor meer informatie.
Joy of Living
Het inrichten van je woonkamer als persoonlijke expressie. Een persoonlijke reis, een ontdekkingstocht. Als ik het zo zie, dan krijg ik er zelfs zin in, in plaats van besluiteloos niets doen.
The joy of living rooms.
Vandaag heb ik weinig tijd om te schrijven, de huiskamer is gevuld met gezelligheid, we vieren de verjaardag van Felix. De familie van Eric is een dansfamilie, dus een verjaardag betekent muziek. De Samba, Rumba, Chachacha, alles komt langs.
In hoofdstuk 7 juni drukt Sarah me op het hart: vertrouw en begin. Breng in je huiskamer de veranderingen aan die je wilt. Experimenteer. Laat het groeien. We vallen stil bij het idee dat alles in een oogopslag helder moet zijn, liefst in een dag opgetekend.
Begin met één hoek. Het is een proces, van persoonlijke expressie. Hoe wil je dat de woonkamer voelt als je binnenloopt? Warm, gezellig, welkom, magisch?
Het hangt niet op grote uitgaven, maar op je fantasie, ademhalen en doen. Een kussen hier, een plant daar, een schilderij erbij. Van proberen kan je leren.
Ik leer veel van deze hoofdstukken de afgelopen dagen. Ik zou het zelf niet hebben uitgekozen om over te schrijven, juist omdat ik het ingewikkeld vind, woninginrichting. Perfectie. Het idee dat De Juiste Keuze ergens buiten me ligt en dat ik er over heen kijk. Tot een paar dagen terug vertelde ik mezelf het verhaal dat ik er niet goed in ben, inrichten en decoratie. Geen oog voor en ik kan niet beslissen.
Nu ontdek ik, ‘t is niet daar, het is een expressie van mij. Ik doe het al. Wat een vrijheid.
Liefs,
Barbara
De badkamer als haven
De badkamer als haven. Een plek waar je kan loslaten en opladen. Uitpuffen, de inspanning van de dag laten gaan.
Is jouw badkamer functioneel, een plek waar je bent uit routine? Of is het een weldaad, een haven met jouw schatten?
Gisteren de slaapkamer, vandaag de badkamer in Simple Abundance.
Ter herinnering, dit boek bestaat uit 366 hoofdstukken. Elke dag word je uitgenodigd om jezelf te zijn. Je authenticiteit ontdekken en leven. In de kleine dingen. Het leven zien als een wonder, je huis en tuin te zien als een plek die jou weerspiegelt. Inclusief de hordes, zin en geen zin.
Door elke dag een hoofdstuk te lezen, poets ik de bril op, waarmee ik naar de wereld kijk. Het herinnert me aan mijn gevoel voor mysterie en schoonheid, mijn verlangen naar comfort en genieten.
Je weet het wel, maar sommige dagen vergeet je het. Dan helpt een kader, een boek als dit.
De badkamer als spiegel
Hoofdstuk 6 juni opent met het citaat van binnenhuisarchitect Mark Hampton. ‘Als ik een psychiater was, zou ik eerst de patiënt’s badkamer willen zien, voordat ik ook maar iets bespreek of voorschrijf.’
Zoiets dacht ik vanochtend ook, toen ik de oplader van de tandenborstels afspoelde.
Privéterrein
Anders dan de slaapkamer, is onze badkamer een plek waar ik de kinderen liever niet zie. Omdat ze een spoor achterlaten, van vernieling wil ik bijna schrijven. Crèmespoeling, haarmaskers met banaan en ei, doppen, elastiekjes, een speaker, lege verpakkingen, natte handdoeken, kleding en tandpasta op de grond. Altijd een andere stekker in het stopcontact en voorkeur voor mijn shampoo van de kapper.
De kinderen hebben een eigen badkamer, wat een luxe en een nadeel is. Een extra badkamer om schoon te maken.
Onderhoud is het toverwoord. De boel niet laten oplopen. Net als in een hotel. In een handomdraai dagelijks een frisse boel.
Onderdompelen in wellness
Zodat, wat Sarah vandaag schrijft, je badkamer jouw haven is, om je onder te dompelen in wellness. Water is wonderlijk. Water spoelt schoon, frist je op. Vernieuwen, een Johannes de Doper gevoel.
Wat is fijner dan een schone badkamer met jouw favoriete producten?
Waar hou je echt van? Weet je het niet? Leuk om uit te proberen. Wat staat er nu in jouw badkamer? Zuinig functioneel, bevrijdend puur of luxe geurend? Allemaal goed, als het maar is wat jij wil dat er staat.
Rust en overzicht
Niet te veel, geldt voor mij. anders krijg ik keuzestress.
Ik weet nog wel, in een vakantiehuis in Portugal, stond afgestemd met de Portugese tegeltjes een fles Dove. De originele. Dat was alles. Dat vond ik het toppunt van luxe.
Eenvoud. Marie Kondo, opruimgoeroe, gaat zover dat ze zegt, ‘haal de labels er af of doe het in andere, tekstloze flessen’. Het heeft wat, die rust. Je ogen hebben al zoveel om naar te kijken de hele dag.
Verwenniveau
Ik krijg hier inspiratie van. Ik schroef het verwenniveau op en dat kan met weinig: kinderen terug naar hun eigen domein, oude & ongebruikte spullen de deur uit, nieuwe of vergeten favorieten er in.
Simple Abundance ten voeten uit.
Liefs,
Barbara
Je slaapkamer
‘Het enige dat je nodig hebt een een goddelijk aantrekkelijk bed’, een citaat waar het hoofdstuk mee opent. Mijn lijf zegt ‘ja, mee eens’. Dan komt de rest vanzelf, volgens mij.
Vandaag een onderwerp dat ik denk, wat kan ik daar nou over schrijven?
De slaapkamer.
Het lijkt zo ver af te staan van alles wat het nieuws domineert. Corona, George Floyd, Femke Halsema.
Dit hoofdstuk heet: je slaapkamer, wieg van de beschaving.
Dat vind ik dan toch mooi passen. Stil zijn en naar binnen keren, zodat je reacties uit een diepere laag komen, in plaats van reactief.
Comfort en genieten
‘Het enige dat je nodig hebt een goddelijk aantrekkelijk bed’, opent het hoofdstuk, een citaat van mrs. Winston Guest. Mee eens! Dan komt de rest vanzelf, in ieder geval veel.
Je slaapkamer dient voor twee dingen, aldus Sarah, comfort en genieten.
Ook mee eens. Een slaapkamer is voor comfort, uitrusten en genieten. Een plek waar je je terugtrekt, uit de hectiek, waar je kan regenereren, helen, aanvullen, aansterken, verzachten. Weer bij jezelf komt.
Bijkomen
De laatste tijd zoeken de kinderen onze slaapkamer op. Zetten ze de kussens rechtop, zitten ze in de zon, oplader erbij. Bijkomen.
Hoewel ik huiverig ben voor vieze sokken in mijn bed, vind ik het een fijn gezicht, ‘fijn dat deze plek jou die rust geeft’, voel ik dan. Daar is een slaapkamer voor bedoeld.
Voel of het klopt
Ik som op waar een slaapkamer aan kan voldoen, kijk of het klopt voor jou. Je merkt dat vanzelf. Ontspan je als je het leest, veer je op, haak je aan, zie je het voor je? Dan spreekt het je aan. Laat het je koud, lees je er over heen? Dan is het niet jouw ding. Word je onrustig of nijdig? Dan haak je wel aan, maar ben je het ergens niet mee eens. Dat vind ik altijd interessant. Geef het wat tijd om op te helderen.
je slaapkamer heeft nodig
Een fantastisch matras (I love Emma). Heerlijke kussens. Mooi, zacht, schoon beddengoed. Beddengoed dat alle zintuigen streelt. Saai beddengoed is functioneel en houd het niet lang uit bij mij. Dat schuift naar achteren in de kast.
Weinig tot geen afleiding aan de muur. Het is ‘t laatste wat je ziet als je gaat slapen en het eerste als je wakker wordt. Laat het iets zijn waar je van houdt. Wat mij betreft geen tv. Een plant? Voelt het gezellig, beschermd? En nu je er toch bent, een opgeruimde kast.
En een toilettafel? Schattig en romantisch. Staat op mijn verlanglijst.
Bijkomen, loslaten, opladen
Vandaag, met regen, dat is zo’n dag. Dan zou ik er zo willen gaan zitten, met thee en een boek, op bed. Bijkomen, loslaten, opladen.
Toch fijn, schrijven over de slaapkamer, even ver van het nieuws.
Barbara
Hestia
Hestia is de Godin van Huis en Haard. Een stabiel midden in de drukte van je dag. Een beeld om op af te stemmen, voor instant rust, vertrouwen en energie.
In de ochtend. Dochter uit logeren, man en zoon slapen uit. Hond ligt uitgestrekt achter me. Ik zit in die stoel die uitkijkt naar buiten.
1 juni.
‘Ik ben benieuwd, hoe zou het zijn om te leven in een wereld waar het altijd juni is.’ - L.M. Montgomery
Ik ook, in ieder geval voor een jaar. Ik zou januari en augustus niet willen missen voor altijd.
Juni heeft het zachte en de groeikracht van de lente, en het verwarmende, dobberende van de zomer. Tweelingen zijn nu jarig. Hebben ook twee kanten.
Basis
Vandaag gaat over de thuisbasis van die twee kanten: Hestia. De Godin van Huis en Haard. De rust en het ritme in de chaos en de drukte.
Het centrum van de centrifuge. De plek waar voetbalsokken en turnpakjes worden opgefrist voor de volgende keer. Waar kunst en vliegwerk wordt omgetoverd tot spaghetti en een rustige ademhaling.
Rust, reinheid en regelmaat. Als je dat als basis hebt, dan kan je je excessen makkelijker hebben.
Hondenneuzen
Huishouden komt tussen mij en iets wat ik liever doe, schreef ik eerder. Ja, het gaat vandaag weer over huishouden in Simple Abundance, het is ook een belangrijk onderwerp. Iets dagelijks. Het meeste last heb je van het verzet tegen de realiteit. Dat huishouden een terugkerend fenomeen is.
‘Als ik de hondenneuzen van het laatste raam heb geveegd, dan zitten ze er bij het eerste al weer op!!’ Als ik mezelf dat hoor zeggen en het serieus neem, dan wordt het tijd voor extra slaap. Hetzelfde over de wc, de trapleuning en stof op het zwartje tafeltje.
Extra slaap, en Hestia.
Tune in bij Hestia
Maak het meditatief. Tune in bij Hestia. Kom bij jezelf, je eigen haard en innerlijk vuur. Hestia staat niet op ontploffen. Hestia haalt adem en haalt de energie terug, die je her en der had laten liggen. In je dag, je werk, in je grenzen niet voelen of niet aangeven.
Hestia is het hart van je huis. Ze is geaard, midden in de drukte van het dagelijks leven. Dat is toch een mooi beeld, waar je gebruik van kan maken? Instant rust en kracht.
Daar zijn Goden ook voor bedoeld. Een beeld om af te stemmen, zodat je de energie voelt in jezelf.
Vraag om hulp
En je kan Hestia om hulp vragen. Als ‘t stoom uit je oren komt, vraag dan, ‘Hestia, hoe zou jij het nu aanpakken?’ Vraag om inzicht of energie. Dat is leuk om te doen. Channelen.
Hulp vragen is fijn. Of je het nu echt vraagt aan Hestia of God, of aan een wijs deel in jou, dat maakt niet uit. Je krijgt steun en inzicht. Vaak ook zin.
Wie weet wat je dan voelt als je de was opvouwt. Vast anders dan ergernis.
Liefs,
Barbara
PS over hulp vragen schreef ik eerder het verhaal Help me, je leest het hier.
Speeltijd
Een oproep om je spontaniteit en persoonlijkheid meer speelruimte te geven. Ruimte om te doen, proberen en experimenteren. In plaats van denken en uitstellen.
‘Veel vrouwen nemen de aankleding van hun huis heel serieus. Een beetje kinderspel mag wel.’
Dan zit ik meteen recht op. Dat klinkt als, ‘als ik het niet perfect zou hoeven doen, dan zou ik proberen…’
Een wandje kleuren, twee, en één met behang. Een Chinees decor met vogels. Dat vind ik al mooi sinds kind. Een plafond schilderen, eentje met sterren en een leuke lamp. Meer planten.
En, een uitnodiging aan de kunstenaars in ‘t 100 Dagen Project, een kunstwerk op je muur? Een kader maken en dat is je canvas. Ik zag het bij een vriendin. Ze heeft de kunstenares uitgenodigd en wat ze wilde op haar muur in de woonkamer laten schilderen. Zo mooi.
Knipoog
Een knipoog, dat luchtige, speelse, dat waar je oog op valt als je het ziet. Ken je zo’n huis? Nu, vroeger, woon je er in?
Onze eetkamer is zomers geworden sinds een week. Een nieuw tafelzeil, met flamingo’s, frangipani bloemen en gatenplantbladeren. Geen haar op mijn hoofd die dat zou kopen als ik er over nadacht. Dit kochten we op weg van de dierenarts naar huis - ‘t gaat goed met Gypsy nu! - de auto op de parkeerlichten, een inschatting van de lengte en een paar minuten later hadden we een nieuw zeil. En het staat heel leuk.
Eigenzinnig
Een zitje in het raam. Vroeger droomde ik daarover. Ik had het even, in Amsterdam. Zat er minder vaak dan ik had gedacht, maar toch, heel fijn dat ik het heb ervaren. Een stoel opnieuw bekleden met een prachtige stof en die naar het raam richten. Balletjes langs het tafelkleed. Een mega letterbak op je muur met een wisselende collectie, van kindertekeningen, lievelingsboeken, foto’s, planten. Zo’n plek waar je in kan rondreizen.
Oefenterrein
Wat vind jij al heel lang leuk, maar doe je af als niet belangrijk of raar? Of doe je pas als je zeker weet dan het goed staat? En stel je dus uit.
Het gaat om persoonlijkheid. Niet of Het Goed Is, volgens een standaard die niet bestaat, of ook maar door iemand is verzonnen.
Ik ruik oefenterrein.
En nu ik er over schrijf, zie ik al plekken in huis. Waar de twee schilderijen van de kinderen staan bijvoorbeeld. Die op de foto is geschilderd door Felix toen hij 5 jaar was. Ik heb daar een witte coltrui aan en een pony, zoals je ziet.
Kijk jij eens rond, wat heb je al, zo’n bijzondere plek? Voel je, de glimlach, dat je er warm van wordt? Typisch jij.
Ik ga eens wat proberen de komende tijd. Gewoon doen. Als ik ‘t niet mooi vind, dan verander ik het weer. Een hoofdstuk als dit haalt de perfectie er uit en brengt de lol en moed er in, fijn.
Mooie, zonnige avond & liefs,
Barbara
Struinen voor de lol
Vandaag over struinen, voor de lol. Met de juiste state of mind, de verwachting dat je het allermooiste gaat vinden dat je kan bedenken, zonder dat je iets nodig hebt. Bestellen heet dat in de Wet van Aantrekking, je zet je toon.
Sarah schrijft over struinen. Markten en garage sales afstruinen. Voor de lol, niet voor de heb.
Vroeger vond ik dat heel leuk, als kind, en een paar jaar geleden ook nog wel. Alleen kom ik vaak thuis met wat ik niet nodig heb. Nog een schoteltje en een bloempot.
Het Waterlooplein heb ik heel wat afgestruind, bijna dagelijks bijna toen ik daar woonde. Van de Albert Heijn naar huis, over het Waterlooplein. Niet op zoek, wel open. Dat bedoelt Sarah.
State of mind
Ze schrijft over een state of mind.
De verwachting dat je gaat vinden wat je je hele leven al zoekt, en je hebt geen flauw idee wat het is. Je laat je verrassen. Dat is het leukste struinen, winkelen ook, en meer dingen. Voor de lol en zonder noodzaak.
Dan kan er van alles.
Artist Date
Een soort Artist Date, het tweede instrument uit The Artist’s Way. Een wekelijks uitje met jezelf. Uit nieuwsgierigheid. Niet omdat het goed zou zijn als je eens… Nee, puur uit opwinding en belangstelling. Zo kom je op plekken waar je anders niet komt, ervaar je dingen die je anders niet opzoekt.
Een Artist Date doe je om voor jezelf te zorgen. Voor je energiepeil en levendigheid. Inspiratie opdoen. Als je alleen vraagt van jezelf en jezelf niet geeft of opvult, dan droog je op. Gaat de rek er uit, heb je geen beelden en geen zin meer.
Een Artist Date is geniaal. De hele Artist’s Way is dat trouwens.
Nieuwe sokken
Een bezoek aan een vlooienmarkt of tweedehands kledingzaak voldoet helemaal als Artist Date. Weet je wat je daar vaak kan vinden? Vintage sokken en panties. Nog in de verpakking. En bodies. Superleuk en feestelijk. Nieuwe sokken zijn sowieso feestelijk vind ik :-)
Mooie avond & dank je wel voor het meelezen en je comments op Instagram en per mail. En ook, voor jouw prachtige productie en ervaringen in het 100 Dagen Project, ik ben blij dat je meedoet.
Liefs,
Barbara
PS toen ik vanmiddag deze foto maakte, voelde het alsof ik door de pioen struinde, door straatjes waar je niet gauw komt.
Verzamelen
Een verzameling. Soms klopt die niet meer. Wordt het tijd dat je jouw verzameling opdoekt, in ruil voor rust en ruimte in je huis = in jou. Je hoeft het maar te vragen, ‘does it sparkle joy?’ Word je er blij van?
Wat verzamel jij?
Wat heb je ooit gevonden, waarvan je nog precies weet waar, wanneer en met wie?
Dat kan zijn buiten, op bezoek of in een winkel. En dat ben je gaan verzamelen.
Als je iemands ogen wilt zien oplichten, dan moet je vragen, ‘wat verzamel je, wat heb je ooit gevonden dat je heel mooi vindt?’
Lyra potloden
Ik vind mijn Lyra potloden mooi, inclusief de hele korte afgeslepen. Juist die. Al zie ik ook waar ik over de top ging. Die set neonkleuren voegde niet meer toe, behalve twee dubbele kleuren in de verzameling. Toen ik de eerste paar zag, was ik verkocht.
En mijn etherische oliën, die zijn prachtig. Er zitten er bij, die zijn bijna niet toepasbaar, of ruiken gewoon vies. Daar werd ik overmoedig, een beetje dwangmatig verzamelen.
Schelpen en stenen, daarvan heb ik nu geleerd dat ik ze terug geef aan het het land of aan de zee. Een paar (...) heb ik er nog en die vind ik prachtig. Ik weet van veel nog precies waar ik ze vond.
Een steen uit de Sinaï, lijkt wel van glas. En eentje met varens er in, fossielen ben ik sowieso dol op. In Algarve vind je stenen die bestaan uit schelpjes. Het mooiste daarvan vind ik het gevoel. Dat je loopt op land wat ooit zeebodem was. Geslepen glas aan Atlantische kust. En in Bretagne, hoog op een klif vond ik een steen, dat moet een vruchtbaarheidsbeeldje zijn, of een Moeder Aarde. Heel oud volgens mij.
Klopt het nog?
Soms klopt een verzameling niet meer. Al lichten je ogen nog op bij de herinnering.
Daar gaat dit hoofdstuk over.
Voor rust en ruimte in je huis = in jou, vraag jezelf: ‘ben ik nog blij met mijn verzameling?’ Kopjes, borden, boeken, lijstjes, vazen, bloempotten? Of staat het stof te vangen? Wordt het tijd om iemand anders blij te maken met die verzameling? Breng je het weg naar de kringloopwinkel? Zoals een visser terugzet in het water?
Simple Abundance gaat over genoeg. Dat je voelt, wanneer is het genoeg. En dat is altijd in beweging en afstemmen. Dat is leven :-)
Liefs B
Je liefste bezit
Door liefde bezeten, zo heet het hoofdstuk vandaag. Ik heb er ‘je liefste bezit’ van gemaakt. Ik bedoel hetzelfde. Iets met bezit, wat uiteindelijk onbelangrijk is. Het gaat om liefde.
‘Wat zou je meenemen als er brand was?’ ‘Wat neem je mee, als je maar drie dingen mag meenemen naar een onbewoond eiland?’ Deed jij vroeger ook dat spelletje?
Volgens mij zei ik dan foto’s en mijn knuffel.
Als ik de vraag nu zou beantwoorden? De kinderen, man en de hond. Dat zijn er vier, dat mag ook. Ik zou geen spullen kiezen.
Deze blog gaat over opruimen.
Achterstallig onderhoud
Vanmiddag hebben we de ramen gewassen, een grote klus. Driekwart van ons huis bestaat uit glas. We - Eric en ik - begonnen boven, de kinderkamers. Ik ben daar gebleven. Achterstallig onderhoud.
We hebben zoveel weggedaan. Van alles stond er uit gewoonte, niet uit belangstelling en al helemaal niet meer uit liefde.
Rust
Die schone ramen, schone kamers. Schone, opgeruimde, lege kamers. Die stralen zoveel rust uit nu. Ik kom er helemaal van bij. Alles wat ik de laatste tijd heb geschreven, zie ik in de praktijk.
En waar ik al een paar jaar tegenaan hik - hóe krijg ik die kamers fijn voor een tiener? - begint nu helder te worden. Vanzelf, op uitnodiging van de kamers zelf. Omdat er ruimte is gemaakt.
Meditatief schoonmaken
Ik begon met tegenzin en dat ging over in rustig vegen, poetsen en drogen. Omdat ik andere dingen van mijn lijst liet vallen, waaronder schrijven. ‘Dit is belangrijk nu’, voelde ik.
Het doet me denken aan mijn eigen ruimte opschonen, mijn aura. Daarvoor gaan zitten, andere dingen laten. Omdat het belangrijk is nu, dat ik eerst zorg voor mezelf. Afleiding loslaten, drukte opruimen. Klein onderhoud. Zodat ik weer helderheid heb en ruimte over, voor de ander en andere dingen.
Hoe wil je herinnerd worden?
Het hoofdstuk vandaag in Simple Abundance rondt af met de vraag, die je misschien wel kent van Stephen Covey: ‘hoe wil je herinnerd worden?´ Om de spullen je hebt? Of om de liefde en eigenzinnigheid die je bracht?
Doe mij het laatste.
Fijne avond & liefs,
Barbara
Bron:
Simple Abundance, a Daybook of Comfort and Joy van Sarah Ban Breathnach, inspiratiebron van mijn blogs in dit 100 Dagen Project 2020.
De 7 eigenschappen voor succes in je leven, Stephen Covey
Siddhartha van Hermann Hesse
Zorgen voor je aura en energie loslaten, ook van anderen, leer je in de Intuïtie Training