Help me
‘Help me’ zat heel lang niet in mijn vocabulaire. Om dat kracht bij te zetten, zei ik: ‘ik weet niet eens hoe ik het moet schrijven.’ Help me. Ik weet het even niet, ik kom er niet uit. Ik geef het op (de controle), ik geef me over (aan vertrouwen).
Loslaten is moeilijk en eng. Liefst weet je het wel en probeer je het nog een keer. Maar soms is iets te groot op dat moment. Dan weet je het even niet. Dan voel je je verloren, alleen, misschien wel bijna weggevaagd. Soms is dat ‘iets’ heel groot en soms is het gewoon een slechte dag. Slecht geslapen en bijna ongesteld. Op beide momenten kan je een hand op je hart leggen en zeggen: ‘help me. Ik geef het op om te proberen dit op te lossen, alleen uit te vogelen. Iets of iemand, help me alsjeblieft.’
Ik doe het te weinig. Maar als ik het doe, ervaar ik rust, stilte en steun. Het komt wel goed. Het is al goed.
Probeer het maar eens. Nu bijvoorbeeld. Leg een hand op je hart en sluit je ogen. Voel de warmte van je hand op je lichaam, adem en zeg - hardop of van binnen - ‘help me. Ik overzie het even niet’.
Misschien doet het Amerikaans aan. The Artist’s Way staat er bol van, de boeken van Oprah Winfrey ook. En laatst las ik een toegankelijk boek, van Ann Lamott: Help, Dank, Wow: bidden, zo simpel is het. Zelf heb ik het geleerd van een ras Amsterdamse, Rietje van der Valk, een fijne wijze vrouw die ik niet meer fysiek kan opzoeken, maar nog wel met een hand op mijn hart. ‘Riet’, zeg ik dan, ‘ik weet het even niet.’
Al naar gelang mijn situatie zegt ze zoiets als: ‘vertrouw’. Of: ‘krijg nou wat, niet zo moeilijk doen hoor’. Ik hoor het in woorden of in een gevoel. Dat ik word gesteund en mag vertrouwen. Net als bij Team Bianca, of Kleine Barbara, of als ik mijn energiewerk doe, of yoga. Dus of ik nou werkelijk iemand anders aan de lijn heb of contact met mijn eigen wijze ik, het resultaat is hetzelfde: acceptatie, geruststelling en ontspanning.
‘Help me’ is krachtig en als je er beetje aan gaat wennen, eenvoudig en fijn.