IKEA
Vanochtend raak ik mijn neus aan en ik voel: een vette neus. Een die ruikt naar pizzakaas. Ik heb pizzakaas gezweet vannacht. En ik heb wel meer symptomen: slecht geslapen, een volle buik en wilde dromen. Ik ben ex-vegan en het enige waar ik nog last van heb, is kaas. Lekker, maar te zwaar.
‘Moet je naar de IKEA gaan’, zegt mijn man dan. Want daar, bij de klantenservice, waren dat eens de magic words: ‘ik heb er last van’. We ontdekten dat bij toeval. Toen ik terugging met een matras, een matras met een kuil. Er zit 25 jaar garantie op een IKEA matras. Dat vond ik altijd al fascinerend: 25 jaar garantie op een matras. Waar ga je mee terug na 24 jaar? In dit geval, na 1 jaar, met een kuil en pijn in mijn rug.
Zonder blikken of blozen zeiden ze bij de balie: ‘wij vinden dit geen kuil’. Daar sta je dan met je matras. Daar moest ik sowieso al wat grenzen voor over, want helemaal schoon was het niet meer. Ik weet niet van welk materiaal matrassen zijn gemaakt, maar vlekken slaan buitenproportioneel groot en bruin uit, vind ik.
Mijn matras werd getest. Het ging mee naar achteren en 3 minuten later kwam ze terug: geen kuil. Ik ben reuze benieuwd wat ze daar hebben gedaan. Zijn ze er op gaan liggen? Met één persoon of met zijn drieën? Hebben ze een speciale meter met een kuil-mal? Volgens mij hebben ze zich rot gelachen en een sigaretje gerookt.
Ik sta inmiddels te koken, geen leuk gesprek: ik vind het een kuil, het is geen kuil, maar ik vind het een kuil, het is geen kuil. Wat is volgens jullie dan wel een kuil? Dit niet, dit is geen kuil. Maar ik heb pijn in mijn rug. Dat is vervelend voor u.
‘Niet emotioneel worden, Barbara’, zei mijn vader altijd, ‘dat werkt averechts’. Daarom duurt het bij mij altijd even voordat ik boos word. Maar als ik het ben, dan heb je de poppen aan het dansen. Het wasrek getuigt er nog van, voor altijd mank.
Met mijn laatste beheersing breng ik uit: ‘maar ik heb er last van!!’ En toen veranderde het beeld opslag. Van stoïcijns naar volle aandacht. De oudste medewerker als Sue Ellen achter de stoel van de jongste, haar hand op zijn schouder, alsof hij zou wegvliegen. Hij was inderdaad rechtop geschoten en had de afdeling ‘matrassen’ al aan de lijn: we werden verwacht. Een paar minuten later liepen we met een orderbon voor een nieuw matras de deur uit. ‘Weet jij nou wat er is gebeurd?’ vroeg ik aan Eric. Dat ik er last van had, dat was er gebeurd.
Dat heb ik dus ook als ik kaas heb gegeten.