Kijkje in de keuken
Hoe deed ik dat nou zelf, gisteren, de zomer vieren? Niet bij Stonehenge, niet in een cirkel, ik was zelfs niet buiten. Het was zo:
Ik zit in de keuken, op een stoel met mijn laptop op schoot. Vlakbij het aanrecht, het eten voor mijn dochter staat op. Mijn man belt vanuit de kelder: hij heeft een zomervakantie gevonden, ziet groen en geel, en wil nu weten of hij zal boeken. Ik vraag niet of het even kan wachten, want dan mag ik het de volgende keer zelf uitzoeken.
Ergens daartussen leg ik de laatste hand aan mijn verhaal over de zomer. Wat experimenteel poëtisch is geworden. ‘Pathetisch’, echoot mijn Censor (innerlijke criticus), ‘je schrijft geen poëzie’.
Inmiddels ben ik te druk en afgeleid om het te perfectioneren, om te voelen of de toon en kleur van het stuk kloppen. Ik besluit, het is goed. Voor nu. Ik wil het graag plaatsen vóór 17.54 uur, de Zonnewende. Daarna voelt een beetje als mosterd na de maaltijd. Als ik de tijd al goed heb, want daar heb ik me wel eens in vergist. Wie niet, die hiermee werkt. Een uur te vroeg, twee uur te laat, Central European Time. En dat maakt niet uit. Het is niet meer of minder zomer, omdat ik me een uur vergis.
Ik plaats het verhaal, klap mijn laptop dicht en sluit mijn ogen. Liefst zit ik op de steiger, maar ik zit en ben bewust, dat is genoeg. Ik ontspan mijn schouders, adem een keer dieper in en weer uit. Ik voel, dit was de lente, dank je wel groei, dank je wel inzet. En nu is het zomer. Welkom bloeien, welkom rusten en ik neem me voor, hoe druk ik ook ben, deze momenten neem ik vaker. Ik sla het gevoel op in mijn cellen. Voor mezelf zorgen, genieten en opladen. En ik vergeef mezelf alvast voor alle momenten dat ik niet luister naar mijn eigen wijze raad. Ik voel me dankbaar en geel. Ik ben al geaard, maar om het kracht bij te zetten, doe ik dat nog eens bewust.
Dan open ik mijn ogen en schep eten op voor Carmen. De zomer is begonnen. Tijdspanne van dit ritueel: twee minuten. Het gaat niet om het precieze tijdstip, het gaat niet om hoe perfect het ritueel. Het gaat om de essentie. En die is altijd kort.